Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Ο Μητσοτάκης κι η "εκστρατεία μίσους"

Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

Η αρχή είχε γίνει με το θάνατο της Θάτσερ. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτή ήταν ίσως η πρώτη ή η πιο χαρακτηριστική στην εποχή της άνθησης των social media. Η αγγλική εργατική τάξη πανηγύριζε, οι οπαδοί έδειχναν τη χαρά τους στα γήπεδα, και όπως έλεγε σε ένα σκίτσο του ο Πάνος Ζάχαρης, η βρετανική κοινή γνώμη ήταν διχασμένη γύρω από τη ζωή και το θάνατό της.


Στα καθ’ ημάς υπήρξαν αρκετές αντίστοιχες περιπτώσεις, πχ με το θάνατο του 104χρονου Παττακού -τελικά δεν έφτασε το ρεκόρ του ο επίτιμος– ή την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Θάνου Πλεύρη. Τα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) τους τρόλαραν ανελέητα με σχόλια που κυμαίνονταν από σατιρικά έως πικρόχολα -εξαρτάται και πώς τα βλέπει κανείς. Κάποιοι μίλησαν πάντως για μισανθρωπιά και κακεντρέχεια, που δε σέβεται καν την ανθρώπινη ζωή.

Οι ίδιες περίπου αντιδράσεις ξέσπασαν αλυσιδωτά τις τελευταίες μέρες σχετικά με το Λουκά Παπαδήμο, που κάποια ΜΜΕ θέλησαν να τον παρουσιάσουν ως σύμβολο της δημοκρατίας, η οποία στοχοποιήθηκε μαζί με τον τραπεζίτη, πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Κι έχουν αναζωπυρωθεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, με αφορμή το θάνατο του “επίτιμου” και το αναπόφευκτο σοσιαλ-μιντιακό τρολάρισμα. Που δεν είναι κάποια “χαιρέκακη εκστρατεία μίσους της Αριστεράς” ή σπίλωση μιας σπουδαίας πολιτικής προσωπικότητας, όπως μας λένε, αλλά κάτι σαν μαζικό λαϊκό ξέσπασμα για τα έργα και τις ημέρες του Μητσοτάκη. Ενός αστού πολιτικού, φανατικού υπέρμαχου της άρχουσας τάξης και των συμφερόντων της, που παρέμεινε ενεργός και συνεπής ως το τέλος σε αυτήν τη στράτευσή του.

Σύμφωνα με κάποια παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες έχουν κάθε δικαίωμα και νομιμοποιούνται να μισούν το λαό -το λαουτζίκο όπως τον αναφέρουν- να βαφτίζουν “λαϊκισμό” τις νίκες του και οτιδήποτε τον αφορά, να του αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, τσαλαπατώντας τη ζωή του. Να τον θεωρούν αχάριστο και ανώριμο, γιατί δεν εκτίμησε τις υπηρεσίες τους, τεμπέλη, ανεπρόκοπο ή -στην καλύτερη- συνένοχο και να του λένε κατάμουτρα πως “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Με δυο λόγια έχουνε κάθε δικαίωμα να μισούν και να στοχοποιούν τον “εχθρό λαό“…

Αλλά ο λαός δεν έχει δικαίωμα να τους μισεί και να εκφράζει την αυθόρμητη χαρά του, σε τέτοιες αφορμές, να νιώσει πως παίρνει -έστω και- συμβολική εκδίκηση για τα δεινά του. Δεν έχει δικαίωμα να παρεκτρέπεται, βασικά δηλαδή να σκέφτεται και να αντιδρά. Ή μάλλον μπορεί να το κάνει στα social media, αρκεί να εκτονώνεται εκεί. Κι αυτό ίσως όχι για πολύ ακόμα, όσο ενισχύονται κι αποθρασύνονται οι καθεστωτικές φωνές, όπως αυτή ενός δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, που θεωρεί ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης στον Παπαδήμο, όσα προφίλ εκφράσανε τη χαρά τους για αυτήν. Οι οποίες φωνές απέδειξαν τα διαφορετικά (ταξικά) σταθμά και μέτρα τους στην αντιμετώπιση της επικαιρότητας, πριν από λίγους μήνες με το θάνατο του Κάστρο και τις μαζικότατες τιμητικές εκδηλώσεις του κουβανικού λαού για τον ηγέτη του. Πώς να συγκριθεί όμως η αγάπη του λαού για ένα “δικτάτορα” με αυτήν που τρέφει για έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό του δυτικού κόσμου…;

Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι η αυθόρμητη χαρά του κόσμου που βγάζει το άχτι του για τους “λαοφιλείς” πολιτικούς που τον βασάνισαν. Δεν είναι καν τα καυστικά σχόλια για το “απέθαντο” του Μητσοτάκη, την γκαντεμιά του επίτιμου ή την πατρότητα του Κυριάκου -κι ας είναι κάποια εξ αυτών χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη στιγμή που υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πολιτικά επιχειρήματα εναντίον του.

Το ζήτημα είναι να μην ετεροπροσδιορίζει ο λαός τη χαρά του από τέτοιες αφορμές, να οργανώσει θετικά αυτό το μίσος, να μην το αφήσει να ξεθυμάνει στα πληκτρολόγια, χωρίς να περάσει και στην πραγματική ζωή, για να την αλλάξει. Να πάρει έμπρακτα μέτρα ενάντια σε όσα κι όσους του φταίνε και να βρει τις αιτίες της δικής του μακροχρόνιας “γκαντεμιάς”. Που δεν είναι “το κακό το ριζικό μας“, ούτε ο “επίτιμος” αυτός καθαυτός, αλλά η τάξη που υπηρέτησε πιστά.

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί

...κι εμείς φωνάζαμε "ζήτω και γεια"...

Εντάξει μωρέ, έτσι κι αλλιώς ήταν σάπια η αυτοκρατορία της Πόλης (το βασίλειο της Δανιμαρκίας, κι εμείς Δανία του Νότου, δανικά τα πάντα είναι (ι)δανικά και για όλα αναδρομικά...) και χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις, που έπρεπε έτσι κι αλλιώς να κάνουμε από μόνοι μας, στο 70% τουλάχιστον.

Έτσι κι αλλιώς η σύνταξη είναι άφαντη, ή άφαντη από ΔΦΑ ή άφαντη από μνημόνια. Αλλά θα φροντίσουμε κι εμείς για αυτό.
Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί κι εμείς τους περάσαμε για δικούς μας, απελευθερωτές και τους ψηφίσαμε, φωνάζοντας "καλώς ήλθατε", "ζήτω και γεια"...

Σαν τους Τρώες με το Δούρειο Ίππο, κι εμάς που μας λεν Κασσάνδρες γιατί προβλέπουμε δεινά και πράσινα (ψοφ)άλογα. Ξεχνάνε βολικά όμως πως η Κασσάνδρα είχε δίκιο -κι ας της βγήκε το όνομα- και πως το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε σε ό,τι έχει πει τα τελευταία χρόνια, κι ας φαινόταν μακρινό ή αδύνατο.

Έτσι κι αλλιώς... η ελευθερία είναι για εμάς ένα άγχος που δεν ξέρουμε πως να διαχειριστούμε. Και προτιμάμε να τη φανταζόμαστε, να την ορίζουμε σαν ένα χοντρογούρουνο αστικό, και να φανταζόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι.
-Τι γουρονότριχα είναι αυτή αγάπη μου;

Η Πόλις εάλω, μαύρη μέρα κτλ, αλλά σήμερα έχουμε μαύρη μαυρίλα γιατί αλώθηκαν συνειδήσεις, βολεύτηκαν κι εξαγοράστηκαν, με μια φαιοπράσινη έφοδο που δεν ήταν στον ουρανό, αλλά καταπάνω μας, κι εμείς (δηλ κάποιοι εξ ημών) φωνάζαμε "ζήτω και γεια". Αλώθηκε το κίνημα, εκφυλίστηκε, εξαπατήθηκε κι αυταπατήθηκε.

Η Πόλις εάλω, αλλά κάποτε πρέπει να μάθουμε πως δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, ένα πράγμα -μία τάξη, μία πόλη, μια πατρίδα- και ότι κάποιοι από τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της προτιμούσαν να αλωθεί κι έδρασαν συνειδητά για αυτό.

Η Πόλις εάλω κι εμείς μάθαμε να καρτερούμε το μαρμαρωμένο βασιλιά, τον εξαδάχτυλο σωτήρα, αλλά να θεωρούμε ουτοπικό να αλλάξει ο κόσμος, γιατί αυτά είναι για τη Δευτέρα Παρουσία, όχι για εδώ και τώρα που θα πάρουμε την πόλη...

Η ελπίδα όμως -που δεν ήρθε τελικά- αλώνεται τελευταία. Και θα νικήσει πραγματικά μόνο πάνω στο πτώμα της αυταπάτης, που κι αυτή δυστυχώς πεθαίνει προς το τέλος -αν όχι τελευταία...

Υστερόγραφο

Για το Μητσοτάκη, ισχύει ό,τι ακριβώς είχαμε πει και για τον Μπρεζίνσκι. Αντί να ψάχνουμε τον πιο βαρύ χαρακτηρισμό για να αποδώσουμε το ποιόν και το μίσος του, αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η ιδιότητά του (αστός πολιτικός ηγέτης) και οι πράξεις του στην ηγεσία της αστικής τάξης. Όχι πως είναι -απαραίτητα- κακό το τρολάρισμα κι η αυθόρμητη μαζική χαρά για το θάνατο του επίτιμου, αρκεί να μη μένει εκεί, εν είδει εκτόνωσης, και να βρει το δρόμο στην πραγματική ζωή, προτού ξεθυμάνει στο πληκτρολόγιο...
Τη συνέχεια μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Ένα γουρούνι λιγότερο

Πολλές φορές, όταν πεθαίνει ένα διάσημο τομάρι του αστικού πολιτικού κόσμου κι ο ιμπεριαλισμός θρηνεί ένα από τα καλύτερα πολιτικά στελέχη του, ψάχνουμε να βρούμε τον πιο βαρύ χαρακτηρισμό που θα απέδιδε καλύτερα το ποιόν του και τα συναισθήματά μας για αυτόν. Ενώ στην πραγματικότητα θα αρκούσε να αναφέρουμε τη βασική του ιδιότητα ως ιμπεριαλιστή, που τα περιέχει όλα: συμφέροντα, πολέμους, ματοκυλίσματα, πραξικοπήματα... όλες αυτές τις μικρές θυσίες που απαιτούνται για να ανήκεις στη Δύση και τον ελεύθερο ιμπεριαλιστικό κόσμο.
Αλλιώς, κινδυνεύεις να την πατήσεις (;) σαν το Φιλιππάκη, με τη δίωξη.

Λένε πως οι γονείς του Κριστιάνο ήταν πολιτικοί θαυμαστές του Ρίγκαν (από εκεί να καταλάβεις...) και για αυτό ονόμασαν το παιδί τους Ρονάλντο. Φαντάσου αντ' αυτού να ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ Μπρεζίνσκι (που ήταν... Δημοκρατικός όμως) και να το είχαν βαφτίσει με το εύηχο Ζμπίγκνιου Ρονάλντο...

Η πορεία του Μπρεζίνσκι, που ήταν ο ιθύνων νους πίσω από κάθε ιμπεριαλιστικό, αντικομμουνιστικό σχεδιασμό της εποχής του, πριν και μετά τις ανατροπές, μπορεί να ερμηνευτεί εν μέρει βάσει των οικογενειακών του καταβολών (από ναζί, αντισοβιετικό πατέρα) και των βιωμάτων του. Αλλά αυτό δεν είναι από μόνο του ασφαλές κι απόλυτο κριτήριο.
Πολλοί αστοί ιστορικοί προσπαθούν να εξηγήσουν πχ την επαναστατική διαμόρφωση κι αποφασιστικότητα του Λένιν, ως απόρροια της εκτέλεσης του μεγάλου του αδελφού για την απόπειρα κατά του τσάρου, και της δικής του θέλησης για εκδίκηση. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα βέβαια, ο Λένιν μπορεί να είχε γίνει κι αυτός ένας ναρόντνικος τρομοκράτης και δε θα δυσκόλευε σήμερα μερικούς "ντούρους λενινιστές" που διάκεινται ευμενώς στην "επαναστατική βία" των τρομοκρατικών χτυπημάτων.

Ένα άλλο βασικό δίδαγμα-αντεπιχείρημα, κατά της ατομικής τρομοκρατίας είναι πως δε φτιάχνουν τα πρόσωπα το σύστημα, αλλά αντιστρόφως, το σύστημα φτιάχνει τα πρόσωπα και βρίσκει αυτά που θα εκφράσουν πιστά τις τάσεις και τις ανάγκες του. Ακόμα κι αν εκλείψει από το ιστορικό προτσές ή τη ζωή ένας καπιταλιστής ή ένας αστός πολιτικός ηγέτης -πχ ο Μπρεζίνσκι- αυτό δε θα κλόνιζε στο παραμικρό τις βάσεις του συστήματος, που θα έβρισκε άλλο μονοπάτι κι άλλα πρόσωπα για να στηριχτεί και να προχωρήσει.

Αυτό δεν αναιρεί όμως τη σημασία και το ρόλο σημαντικών προσωπικοτήτων, πχ του Λένιν -ιδίως αυτού- ή του Μπρεζίνσκι από την άλλη πλευρά, που ήταν κι η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Οι οποίες θα διατυπώνονταν τελείως διαφορετικά, εν είδει τρολαρίσματος, αν ξεκινούσαν από τον (ασήμαντο, διεκπεραιωτικό, τεχνοκρατικό) ρόλο του Παπαδήμου στο ιστορικό προτσές.

Οι υστερικές αστικές φωνές για το χτύπημα κατά της δημοκρατίας και του τουρισμού, σε μια άκρως υποβαθμισμένη, αντιτουριστική περιοχή -όπου μόνο κάποια airBNB μπορείς να βρεις- δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνδεση μεταξύ αστικής δημοκρατίας και κερδών, και μια ταξική αντίληψη περί δημοκρατίας, που φτάνει ενίοτε στα όρια της γραφικότητας, όπως με τη χτεσινή άμαζη συγκέντρωση για την υπεράσπιση του... κάτι. Αλλά σ' αυτό τουλάχιστον βρίσκουν ισχυρό ανταγωνισμό, από όσους ψάχνουν να βρουν ψύλλους στα άχυρα, για να κριτικάρουν το ΚΚΕ -που καταδίκασε το χτύπημα και την ατομική τρομοκρατία εν γένει ως κινηματική μέθοδο.

Αν πάντως οι πολυάριθμοι υπερασπιστές του Παπαδήμου και της αστικής τρομοκρατίας χωρούσαν -και οι 50- σε ένα αστικό λεωφορείο και μάλιστα ως καθήμενοι -χωρίς καν όρθιους επιβάτες- και μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τη λαοθάλασσα που συγκέντρωσε ο Βαρουφάκης στο Σπόρτινγκ ... την Παρασκευή, το θέατρο Πέτρας ήταν σχεδόν γεμάτο, στη συναυλία του ΠΑΜΕ και του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, παρά την απόσταση και τα ύπουλα σύννεφα (ναι αλλά δεν έπαιζε μπάσκετ την ίδια ώρα). Τελικά τα σύννεφα πέρασαν και δεν ακούμπησαν, και δε βρέθηκε κάποιος "Κακοφωνίξ" που θα ενεργοποιούσε την οργή της φύσης και το ξέσπασμά της -εξάλλου σχεδόν όλοι οι ερμηνευτές έχουν σπουδαίες φωνές.

Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς, κρατάμε:
-την πολύ δύσκολη συγκυρία (2015) στην οποία ιδρύθηκε το τουρκικό συγκρότημα Ναζίμ Χικμέτ, που άνοιξε χτες τη συναυλία με σύγχρονες μελοποιήσεις στίχων επαναστατών ποιητών.
-την ανατολίτικη μελωδική μελαγχολία και τον έντονο, σχεδόν πολεμικό ρυθμό που έχουν πολλά τουρκικά τραγούδια.
-τη δύσκολη γλωσσική επαφή μεταξύ δυο λαών που έζησαν τόσα χρόνια μαζί, αλλά κάποιοι φρόντισαν μεθοδικά να σβήσουν τα σημάδια αυτής της συμβίωσης και να  αποκαθάρουν την (καθαρεύουσα) ελληνική γλώσσα. Ευτυχώς όμως ο ταξικός αγώνας είναι διεθνής έννοια -όπως και η μουσική άλλωστε- αντιληπτή στους εργάτες όλου του κόσμου.

-το χιούμορ του Καρελλά, που έκανε μια διευκρίνιση όταν ανέβηκε στη σκηνή για το όνομά του, που εκφωνήθηκε λάθος, και τη δεύτερη φορά μας καθησύχασε: μην ανησυχείτε, δεν άλλαξα ξανά όνομα.
-Το καινούριο σύνθημα: εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι βάσεις και οι ΝΑΤΟϊκοί (που δε χρειαζόταν πάντως να ακούγεται τόσο συχνά ανάμεσα στα τραγούδια).
Κι ένα άλλο που ακούστηκε αυθόρμητα για το ΚΚΕ και τις εννιά δεκαετίες (που γίνονται αιώνας πια) αν και το κόμμα δεν είχε άμεση ανάμειξη, ως τέτοιο, στη συναυλία.

-Και τέλος, την ανακοίνωση για το αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο στα τέλη Ιουνίου με τη συμμετοχή εργατικών σωματείων από τα Βαλκάνια και την Τουρκία (που κι αυτή ουσιαστικά Βαλκάνια είναι) και τη μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία στο Νατοϊκό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη.
Κι αυτές δεν είναι απλές εθιμοτυπικές συναντήσεις, αλλά πολύτιμο όπλο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έρχεται στη γειτονιά μας.

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Αγώνας ταχύτητας

Οι φοιτητικές εκλογές κύλησαν σε κλίμα ημιθερινής ραστώνης κι αδιαφορίας. Υπήρχαν σαφώς εξαιρέσεις στον κανόνα και σημαντικές ανακατατάξεις, όπως η πρωτιά στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, κι αρκετές άλλες διακρίσεις, αλλά μιλάμε για το γενικό κλίμα και τη μεγάλη αποχή που έδωσε τον τόνο. Αφού να φανταστείς, δεν έπεσε καν η σελίδα του ΜΑΣ, από τις πολλές επισκέψεις...
Κι αν κάποιοι πίστευαν πως η δική μας βάση είναι μπετόν-αρμέ κι έρχεται βρέξει-χιονίσει, οπότε η πεσμένη συμμετοχή μας ευνοεί κι αυξάνει τα ποσοστά μας, έπεσαν έξω. Αφενός η μεγάλη άνοδος εκφράζεται μάλλον με κλίμα ενθουσιασμού και σχετικά αυξημένη συμμετοχή. Αφετέρου, αυτά τα μπετόν-αρμέ είναι τελικά λίγο σχετικά, όπως απέδειξε κι η πείρα από τις εκλογές του 12'.

Αντιθέτως, η πεσμένη συμμετοχή φέρνει στην επιφάνεια άλλα φαινόμενα και τάσεις: το νεκραναστημένο ζόμπι της ΠΑΣΠ, σαν ακέφαλο σώμα κότας που επανασυσπειρώνεται και αποκτά αυτόνομη οντότητα ως οργανισμός, ξαναπαίρνοντας τη δεύτερη θέση στα ΤΕΙ (αν και εμείς δεν πρέπει να υπολογίζουμε τα αποτελέσματα της Σίνδου, που -μολονότι νοθευμένα κι αναξιόπιστα- θα μας ανέβαζαν αισθητά). Το 40% της ΔΑΠ που ανέκτησε κάποιες "αντάρτικες" απώλειες του πρόσφατου παρελθόντος. Τη δική μας πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστά στα ΤΕΙ. Ακόμα και τη μικρή άνοδο του ανύπαρκτου Bloco, που φλέρταρε προς στιγμήν με την πτώση σε ποσοστά υπό του μηδενός, αλλά τελικά ξεπερνά τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη μονάδα, ενώ πήρε την πρωτιά και στα ΜΜΕ (όχι ΕΜΜΕ παιδιά, νισάφι) του ΑΠΘ, που έχει ξαναγίνει μεν, αλλά είναι η πρώτη φορά που το πετυχαίνει ως κυβερνητική δύναμη, και μάλιστα σε μια σχολή που πέρσι είχαμε αυτοδυναμία με 80%.
Πεθαίνει η μητέρα του ΓΓ, ο εγγονός του πατερούλη -που δεν του πολυέμοιαζε πάντως- κι ύστερα αυτό. Αποφράδα μέρα...

Κι ύστερα είναι το "έλα να δεις" του Κλίμοφ και των/της ΕΑΑΚ. Κι εντάξει να μη συμφωνείς για το άρθρο (η/τα) ή για το αν είναι πτέρυγα, σχήματα, παράταξη ή ό,τι άλλο. Όχι όμως και να μη βρίσκεις ποιος είναι και ποιος όχι ΕΑΑΚ. Υπήρχε ΕΑΑΚ σκέτο, ΕΑΑΚ με αστερίσκο*, με ΑΡΕΝ που είναι στη ΛαΕ, με ΑΡΕΝ που είναι μόνη της, με ΑΡΔΗΝ... Κι εσύ καταλαβαίνεις τελικά ότι έχεις γεράσει, όταν αδυνατείς να καταλάβεις ποιος είναι τι, σαν τη σκηνή με το ρωμαϊκό εμφύλιο από το "Αστερίξ Λεγεωνάριος", όπου ο Σκιπίωνας αηδιασμένος κηρύσσει υποχώρηση.
-Μα εδώ δεν καταγράφεστε ως ΕΑΑΚ;
-Μα όχι...
-Μα ναι...

*όπως στο site της νΚΑ, που έλεγε με αστερίσκο πως κατά τόπους η ΕΑΑΚ συνεργάζεται και με άλλες αριστερές δυνάμεις -sic. Και για να δείξει άνοδο των δυνάμεών της έδειχνε όπως πάντα μόνο μερικές σχολές (όχι συλλόγους, σχολές), που στα ΤΕΙ πχ μας έδιναν μέχρι χτες να έχουμε πάνω από 30% και να δίνουμε μάχη με τη ΔΑΠ για την πρώτη θέση... Και καταλαβαίνεις πότε/αν μια παράταξη δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα, όταν οι άλλοι με τις αλχημείες τους της δίνουν παραπάνω από ό,τι η ίδια στον εαυτό της.

Όσο για την "εκλογική απεργία" και τα ντου των "παιδιών", τα οργανωμένα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΑΤ (αυτούς τους γνωστούς άγνωστους) κτλ ήταν μπορώ να πω πιο προβλέψιμα κι από εκλογική νοθεία της ΔΑΠ, από την ανυπαρξία του Μπλόκου κι από Πασπίτικη εκδρομή στην Αράχωβα...


Β' μέρος με την απεργία των διανομέων-ντελιβεράδων, τη συγκέντρωσή τους στο πεδίο του Άρεως και τη μοτοπορεία που ακολούθησε. Είναι γνωστές σε όλους μας οι άθλιες συνθήκες του επαγγέλματος, που το καθιστούν γαλέρα χωρίς κουπιά (αν είχε κουπιά, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να πιαστούν από κάπου και να γλιτώσουν κάποιες θανατηφόρες πτώσεις, όπως η πρόσφατη περίπτωση που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην απόφαση για απεργία).

Στην κινητοποίηση συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες δίκυκλα (ομολογώ πως δεν έχω ξανακάνει υπολογισμούς με μηχανάκια και δε μου ήταν πολύ εύκολο). Το μπλουζάκι του σωματείου έβαζε πολύ σωστά το σύνθημα "από τον αγώνα δρόμου στο δρόμο του αγώνα". Ενώ το πρώτο σύνθημα που ακούσαμε ήταν: "δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε παπιά, είμαστε εργάτες, γαμώ τα  αφεντικά".

Δεν ξέρω αν αυτό το σύνθημα εκφράζει κάποια ώριμη ταξική συνείδηση ή ακριβώς το αντίθετο. Αν όλο το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν ντελιβεράδες κι αν όντως απέργησαν όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί χτες. Αν η απόφαση για την απεργία πάρθηκε με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν έγινε κάποια ενημέρωση από το σωματείο στους χώρους δουλειάς -πέρα από την πετυχημένη διαδικτυακή διάδοση της κινητοποίησης και μιας αφίσας που τη "διαφήμιζε". Αν είναι λογικό και προτιμότερο οι διανομείς στον επισιτισμό πχ να οργανώνονται σε ξεχωριστό σωματείο βάσης, με βάση το εργαλείο της δουλειάς τους κι όχι στο κλαδικό σωματείο, μαζί με τους συναδέλφους τους.
Για πολλά από τα παραπάνω διατηρώ τις αμφιβολίες μου (ή την έμμεσα διατυπωμένη άποψή μου).
Αλλά...

Αλλά τα μέλη του σωματείου έκαναν έναν αγώνα, που τον οργάνωσαν μάλιστα με κάποιες απεργιακές φρουρές χτες το πρωί. Και σ ε κάθε περίπτωση, δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, σηκώνει το ανάστημά του, κάνει ένα πρώτο βήμα -κι ας είναι μετέωρο...

Τα βέλη της κριτικής λοιπόν δεν πάνε σε αυτούς, αλλά σε κάποιους από τους διαδικτυακούς αλληλέγγυους, που λίγες μέρες πριν, θεωρούσαν τουφεκιά στον αέρα την 24ωρη πανεργατική απεργία, που δε βγάζει τίποτα, κοκ. Η αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σε μια κοινοποίηση στο προφίλ μας ή στο να μην παραγγείλουμε φαγητό και καφέ για μια μέρα. Η αλληλεγγύη περνάει πρωτίστως μέσα από τη δική μας πράξη-δράση στο δικό μας χώρο. Κι ελέγχεται σοβαρά για την αξιοπιστία της, όταν αναλώνεται σε φραστική υποστήριξη για κάποια κινητοποίηση, αλλά γίνεται άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, για να δικαιολογήσει την απεργοσπασία, όταν φτάνει η δική μας σειρά.

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Σημειώσεις για τις φοιτητικές εκλογές

Οι φοιτητικές εκλογές είναι πρωτίστως μια προσωπική και συλλογική συλλογή στιγμών, που θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου -κι ας μην ενδιαφέρονται να τις ακούσουν, εσύ θα τις λες σαν γεροπαράξενος- ή στους πρωτοετείς φοιτητές, όταν είσαι το απολίθωμα της σπουδάζουσας, ηλικιακά μιλώντας, για να τρώνε όλο το φαΐ τους και να πουλάνε όλους τους Ρίζους που χρεώθηκαν.
Τέτοιες ιστορίες μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμα της Κατιούσα στις φοιτητικές εκλογές, που θα το βρείτε εδώ.

Φυσικά και μας ενδιαφέρει η εκλογική άνοδος, ιδίως όταν είναι συνεχής και σε βάθος χρόνου, και θα την πανηγυρίσουμε, ευτυχώς χωρίς τα υβριστικά συνθήματα παλιότερων ετών -κι ας περιορίζει αυτό κάποιους λίγους σφους που θέλουν να ξεσπάσουν και να βγάλουν όλη την ένταση των ημερών. Αλλά δε θα έχει την παραμικρή αξία, αν δεν αποτυπώνει μια αντίστοιχη κινηματική άνοδο και μια πραγματική αλλαγή συσχετισμών σε τέτοιο επίπεδο. Η δεύτερη θέση πίσω από το βούρκο και τη στασιμότητα που εκφράζει η ΔΑΠ δε θα έχει καμία αξία αν το φοιτητικό κίνημα παραμένει κομπάρσος στο περιθώριο των εξελίξεων.

Στις τελευταίες -απεργιακές κι όχι μόνο- κινητοποιήσεις, τα μπλοκ του ΜΑΣ είναι πολύ μαζικά, παρουσιάζοντας αρκετά ενθαρρυντική εικόνα. Πολλές φορές είναι από μόνα τους μεγαλύτερα σε όγκο απ' όσο όλο το αριστεροχώρι μαζί. Και μένω προσωπικά με την απορία, γιατί να μη γίνονται πιο τακτικά παμφοιτητικά συλλαλητήρια που να συγκεντρώνουν -τουλάχιστον- τον ίδιο -και παραπάνω- κόσμο. Αλλά έξω από το χορό, οι απορίες δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε μπορούν να απαντηθούν σοβαρά κι υπεύθυνα.

Το Πανεπιστήμιο προσφέρει τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για ζύμωση και διακίνηση ιδεών, μεταξύ άλλων και των επαναστατικών, κι αυτό είναι που κάνει τις κυρίαρχες καθεστωτικές φωνές να λυσσάνε για το άσυλο, τα κόμματα στα πανεπιστήμια και άλλα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιαιτερότητας.

Το Πανεπιστήμιο είναι η μεγαλύτερη -ή μάλλον... ευκολότερη- δεξαμενή στρατολόγησης νέων μελών ή απλώς ατόμων που έρχονται σε επαφή με ριζοσπαστικές ιδεές και προσεγγίζουν τις θέσεις μας και την ιδεολογία μας. Είναι όμως κι ο ιδανικός τρόπος να αποκοπείς από την πραγματικότητα και να κλειστείς σε μια γυάλα θερμοκηπίου, αλλά να μην μπορείς να ζήσεις εκτός αυτής (όπως συμβαίνει δηλ με πολλές οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου).

Το συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι πρέπει να πέφτει βάρος: α. στους χώρους δουλειάς, όπου να μεταφέρεται όμως, στο μέτρο του δυνατού, ο αμφιθεατρικός ενθουσιασμός κι η δουλειά σε καθημερινή βάση, χωρίς φυσικά άλλα στοιχεία φοιτητικής ανεμελιάς και των αντίστοιχων ρυθμών. Και β. στην ουσιαστική αφομοίωση του δυναμικού της οργάνωσης -που είναι σα μεγάλο σχολείο, αλλά δεν είναι απαραίτητο να αποφοιτήσουμε όλοι.
Το συμπέρασμα δεν είναι προφανώς να μη δίνεται βάρος στη σπουδάζουσα, γιατί οι φοιτητές είναι διαταξικό στρώμα, όπου εμφιλοχωρεί ο μικροαστισμός. Ρίχνω βάρος κάπου, σημαίνει ιεραρχώ προτεραιότητες και καθήκοντα, όχι ότι σνομπάρω κάποια άλλα μέτωπα. Εξάλλου, ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών θα είναι στην αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι. Πάμε πιο ειδικά στη φετινή αναμέτρηση, που μπορεί να μοιάζει ως μία από τα ίδια -σαν τη μέρα της μαρμότας- αλλά μπορεί να φέρει ποσοτικές αλλαγές στην ίδια κατεύθυνση, που σταδιακά να οδηγήσουν σε μια καινούρια ποιότητα.

Οι φετινές εκλογές γίνονται στα πρόθυρα του καλοκαιριού -αφού δεν εισακούστηκε η γαλάζια πρόταση να αναβληθεί η απεργία κι όχι οι εκλογές. Αυτό μπορεί να ανησυχεί τους δαπίτες και το μηχανισμό του, μη τυχόν δεν μπορέσουν να μαζέψουν τα τρενάκια τους, αλλά γενικά είναι αστάθμητος παράγοντας, που μπορεί να μειώσει τη συμμετοχή -όπως θα μπορούσε να είναι και τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, και ειδικά στη Σίνδο, αλλά τελικά ανέστειλαν τη στάση εργασίας τους. Εάν πάντως η απεργία παίζει κάποιο ρόλο, σαν προμήνυμα και στη δημιουργία κλίματος, τότε πάμε καλά.

Μια άλλη σταθερά των εκλογών είναι τα διαφορετικά σχήματα ΕΑΑΚ στην ίδια σχολή, που μαζί μιλάνε - χώρια καταλαβαίνονται, μαζί χτυπιούνται – χωριστά κατεβαίνουν, αλλά καταγράφονται αθροιστικά κι ενωτικά, ως ΕΑΑΚ. Η ενότητα άλλωστε είναι διαλεκτική, ενότητα και πάλη (ενίοτε και ξύλο) των αντιθέτων. Αλλά πού να τα καταλάβουν οι δογματικοί αυτά...

Το ξύλο κι οι ενδοσυντροφικές καδρονιές είναι διαχρονική αξία. Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η αφορμή -όπως στο γαλατικό χωριό. Το 09' το ξύλο έπεσε για να μην μπει η αμελητέα ποσότητα του ΣΕΚ στα σχήματα -εφόσον ήταν ήδη συνιστώσα της Ανταρσυα. Πέρυσι το επίδικο ήταν η συμμετοχή της ΑΡΕΝ που έμεινε ορφανή από Σύριζα. Φέτος το διακύβευμα είναι Αρις-Αρας, δηλ ΛαΕ-ΑντΑρΣυΑ σε ευρύτερη κλίμακα, ποιον εκφράζουν τα/η ΕΑΑΚ, αλλά με διαβαθμίσεις και αποκλίνουσες γραμμές, ακόμα κι εντός των ίδιων οργανώσεων.
Τι έχουν να χωρίσουνε ΛαΕ και ΑντΑρΣυα... Βρείτε το θέμα του ξύλου της επόμενης χρονιάς και κερδίστε πλόυσια δώρα.

Κορυφαία στιγμή στο χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων μετά από ένα ενωτικό ξύλο στη Θεσσαλονίκη ήταν η καταγγελία (της νΚΑ αν θυμάμαι καλά) προς την ηγεσία της ΛαΕ (λατρεμένο κλισέ ο διαχωρισμός από τη βάση, αν και πίστευα πως έχει αξία χρήσης μόνο εναντίον του ΚΚΕ) και πιο ειδικά της ΛαΕ Α' Θεσσαλονίκης...
Με βάση τα παραπάνω, υποθέτω πως αν το ξύλο έπεφτε πχ στα ΤΕΙ της Σίνδου η καταγγελία θα αφορούσε την ηγεσία της ΛαΕ της Β' Θεσσαλονίκης. Έτσι, να μην τσουβαλιάζουμε και να παίζουμε με τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, όπως με τις ενδοϊμπεριαλιστικές...

Ποιες μπορεί να είναι οι μικρές, ποσοτικές αλλαγές στην κάλπη στις επόμενες αναμετρήσεις;
Εδραίωση στη 2η θέση, ποσοστά πάνω από 20%, σημαντική άνοδο στα ΤΕΙ, περισσότερες πρωτιές σε σχολές. Να μην αναστηθούν οι ΠΑΣΟΚing DEAD, που αλλάζουν μορφή κι ονόματα, συνεχίζουν να υφίστανται μες σε άλλα σχήματα και περιφέρονται σαν αστρική ύλη. Να καταποντιστεί επιτέλους η ΔΑΠ που έχει πέσει μεν κάτω από το 40%, αλλά μένει κραταία με τη δύναμη της (δικής μας) αδράνειας...


Ε ας γίνουν αυτά σε πρώτη φάση και μετά βλέπουμε...

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Φλωράκης και ποδόσφαιρο

Η αλήθεια είναι πως η επικαιρότητα των ημερών δίνει άφθονο υλικό για μια αμιγώς αθλητική ανάρτηση.
Το Φάιναλ Φορ της Πόλης και το πρωτοσέλιδο του Φωτός "Ψηλά η σημαία" όπου έλειπε μόνο το σύντροφοι κι η κόκκινη σημαία στο Κρεμλίνο, λίγο πριν την υποστείλουν.
Η λυκοφιλία που συνοψίζεται στο όνομα "Μελισαββίδης" και δεν κλονίστηκε με όσα έγιναν στον τελικό Κυπέλλου, αλλά μπορεί να χαλάσει στην πρώτη ευκαιρία, ανάλογα με τα συμφέροντα του καθενός.
Η φημολογία για απεμπλοκή του Αλαφούζου από τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟ, που δεν του χαρίζει τη φήμη και τα αντίστοιχα ανταλλάγματα που προσδοκούσε.
Η εξαγορά ενός σημαντικού μετοχικού πακέτου του Μέγκα από το Σαββίδη και το πρωτοσέλιδο MEGA-ΠΑΟΚ, που αποτυπώνει με τον καλύτερο και το χειρότερο συνάμα τρόπο, πόσο μπάλα-μπάλα μπορεί να γίνουν τα μυαλά και η κριτική ικανότητα του μέσου κολλημένου οπαδού, ώστε να πανηγυρίζει τις επιτυχίες του προέδρου, που σαρώνει τα πάντα...

Αντ' αυτού, και με αφορμή τη χτεσινή επέτειο από το θάνατο του Χαρίλαου, η κε του μπλοκ αντιγράφει κι αναδημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα-συνέντευξη του Νίκου Μάλλιαρη, για τη σχέση του Φλωράκη και του ΚΚΕ με το ποδόσφαιρο, που αξίζει να διαβαστεί με προσοχή. Το υπογράφει ο Μ. Ανδρουλάκης -μόνο που αυτός λέγεται Μάνος και δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το Μίμη- και δημοσιεύτηκε στην πολύ αξιόλογη σελίδα Sport Retro, από την οποία μπορείτε επίσης να διαβάσετε ένα άλλο ενδιαφέρον αφιέρωμα στις κινητοποιήσεις του ΠΣΑΠ και τις απεργίες των ποδοσφαιριστών.

Οι Θεσσαλονικείς σφοι αναγνώστες μπορεί να αναγνωρίσουν στις φωτογραφίες τον Κώστα Λεβέντη, που ασχολούνταν με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αφότου αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, κι ήταν πρακτικά αδύνατο να τον βρεις, αν δεν ήθελε να σε βρει αυτός, αφού αρνούνταν πεισματικά να πάρει ένα κινητό.
Καλή ανάγνωση.

Χαρίλαος Φλωράκης και Ποδόσφαιρο

Αντωνιάδης, Μίκης Θεοδωράκης, Καζάκος
«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.

Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.

Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για να ‘χω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.

Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα
».

Σεπτέμβρης 1994

Γεια σας

***

Το παραπάνω σημείωμα ανήκει στον Χαρίλαο Φλωράκη, ο οποίος απεβίωσε σαν σήμερα (22 Μαΐου) πριν από 12 χρόνια σε ηλικία 90 ετών.

Πιστό στις αρχές του, το Sport-Retro.gr δεν ταυτίζεται με χρώματα, κόμματα, στρατόπεδα κ.τ.λ., παρά μόνο καταγράφει την ταύτιση των προσωπικοτήτων με τον αθλητισμό.

Ο Καπετάν Γιώτης, όπως ήταν το ψευδώνυμο που απέκτησε κατά την εμπλοκή του στην Εθνική Αντίσταση, ήταν σίγουρα ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε πολύ για τα «πιστεύω» του.

Πολεμιστής, φυλακισμένος, εξορισμένος… Αυτό το τρίπτυχο από μόνο του φτάνει για να αναγάγει σε ενδιαφέρουσα προσωπικότητα οποιονδήποτε άνθρωπο, ανεξαρτήτως κοινωνικοπολιτικής θέσης ή οτιδήποτε άλλο.

Η Ιστορία και οι λάτρεις της διαλέγουν (και θα διαλέγουν) την όψη του νομίσματος που κοσμεί το πρόσωπο του Χαριλάου Φλωράκη από τις 22 Μαΐου 2005.

Άλλοι θα ταυτιστούν με εκείνη του αγωνιστή και άλλοι με κάποιον χαρακτηρισμό που ενδεχομένως να μην τον τιμά.

Το Sport-Retro.gr ανασύρει στοιχεία και αποκαλύπτει φωτογραφίες που ταυτίζουν τον εκλιπόντα με το ποδόσφαιρο, αποκλειστικά και μόνο για ιστορικούς λόγους.

Ελάχιστοι άνθρωποι από τον χώρο του ποδοσφαίρου είχαν συναντηθεί με τον Χαρίλαο Φλωράκη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Όταν οι άσοι των γηπέδων άρχισαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να οργανώνονται σε συνδικάτα, ο επί σειρά ετών ηγέτης του ΚΚΕ είδε με άλλο μάτι το λαοφιλέστερο άθλημα.

Με τους Νίκο Χρηστίδη και Νίκο Μάλλιαρη
Ο Νίκος Μάλλιαρης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και εκ των πιο ενεργών στελεχών του ΠΣΑΠ, είναι σίγουρα ο πιο ειδικός για να μιλήσει επί του θέματος, δεδομένου ότι προέρχεται από τον χώρο της Αριστεράς, όπως έχει οριστεί να λέγεται.

Το Sport-Retrο.gr του έδωσε τον λόγο, αρχής γενομένης από την περιγραφή της προσωπικότητας του Χαριλάου Φλωράκη.

«Υπήρξε αγωνιστής, εκτοπισμένος, φυλακισμένος… Είχε λαϊκότητα. Δεν ήταν αγράμματος, εκτιμούσε τη λαϊκή σοφία και τους ανθρώπους που τη μετέδιδαν.

Ήταν ανοιχτόμυαλος, ανθρώπινος και δεν είχε καμία σχέση με εκείνους που εγκλωβίζονται στα στενά κομματικά όρια, τους ιντριγκαδόρους, τους στενοκέφαλους ή, αν θέλεις, τους δογματικούς.

Δεν υποστήριζε κάποια ομάδα. Εκεί που μεγάλωσε, στη Θεσσαλία, έπαιζε ποδόσφαιρο με πάνινες μπάλες, αυτές που τα παιδιά της εποχής του έφτιαχναν με κουρέλια από τα σπίτια τους.

Μετά έφυγε από τα μέρη του, εγγράφηκε σε μία σχολή Τηλεγραφητών στην Αθήνα και σιγά-σιγά εισχώρησε στην Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο… Η ζωή του πήρε αυτήν την κατεύθυνση».

-Πώς αντιλαμβανόταν ο ίδιος και το ΚΚΕ το ποδόσφαιρο μέχρι τη δημιουργία του ΠΣΑΠ;

«Το χαρακτήριζαν «όπιο του λαού». Δηλαδή ότι αποπροσανατολίζει τον λαό από την ενασχόληση με την πολιτική και τη νεολαία από τα προβλήματα που υφίσταντο. Το ποδόσφαιρο ελέγχεται από την αστική άρχουσα τάξη κ.τ.λ. Τα στελέχη του ΚΚΕ δεν είχαν καλή άποψη για το άθλημα.

Τέταρτος από αριστερά, ο Κώστας Λεβέντης,
εκ των πρωτεργατών του ΠΣΑΠ
Εξάλλου, υπήρχε και το επιχείρημα ότι την επταετία 1967-1974, η Χούντα έδινε μεγάλη ώθηση στο ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό, όπως συνηθίζουν άλλωστε τα συγκεκριμένα καθεστώτα. Εφαρμοζόταν δηλαδή η φράση «άρτον και θεάματα.

Εμείς, μέσω των συναντήσεων με τον ΠΣΑΠ του οποίου ήμασταν μέλη, του δώσαμε σιγά-σιγά ερεθίσματα, προκειμένου να αποκτήσει μία καλύτερη άποψη για το ποδόσφαιρο και να τη μεταφέρει στους συντρόφους του».

-Και ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις του;


«Όταν διαπίστωσε ότι υφίσταται πια συνδικαλισμός, άρχισε να γοητεύεται. Του άρεσε που παίκτες-θρύλοι όπως ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Καμάρας, ο Κούδας και πολλοί ακόμα, οι οποίοι προέρχονταν από λαϊκές οικογένειες, πρωτοστάτησαν δυναμικά σε έναν χώρο που κυβερνείτο από μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομηχάνους κ.τ.λ.

Ως ΠΣΑΠ κάναμε 2-3 συναντήσεις μαζί του στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και βάζαμε σε περίοπτη θέση τον εκδημοκρατισμό του ποδοσφαίρου. Αν μη τι άλλο, του δώσαμε να καταλάβει ότι οι παίκτες διέθεταν συνδικαλιστική έκφραση και πολιτική άποψη με την ευρύτερη έννοια και όχι με την κομματική».

1981: Με τον Γιώργο Κούδα, τη Μαρία Δαμανάκη, τον Κώστα Λεβέντη και τον Κώστα Βουλγαρόπουλο προτού βγει στο μπαλκόνι για την ομιλία στην προεκλογική συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.

-Τι συζητήσεις έκανε με τους ποδοσφαιριστές;


«Καταρχήν αντιλήφθηκε ότι το ποδόσφαιρο ανήκει στον λαϊκό πολιτισμό και, κατ’ επέκταση, πως έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Υπήρχε και η στενή φιλία μεταξύ των παικτών και των καλλιτεχνών, οι οποίοι επίσης είχαν τρομερή απήχηση στην κοινωνία.

Σε αυτήν την πορεία των συναντήσεων ενδιαφερόταν για την καταγωγή τους και ήθελε να μάθει για τις ρίζες τους. Μάθαινε, ας πούμε, ότι κάποιοι είχαν συγγενείς που είχαν ενταχθεί στο ΕΑΜ, έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο…


Διάφορα μέλη του ΠΣΑΠ κατάγονταν από τη Μακεδονία. Στα μέρη τους γινόταν ο Εμφύλιος, δηλαδή στον Γράμμο, το Βίτσι και τις γύρω πόλεις όπως η Καστοριά, η Φλώρινα και η Κοζάνη, οπότε ανέτρεχε κι αυτός σε ιστορίες, μας έλεγε πώς πολεμούσαν τότε…

Ο Γιώργος Κούδας δήλωνε κομμουνιστής, το παραδεχόταν μέσω συνεντεύξεων, βαδίζοντας στα… χνάρια του πατέρα του. Αυτό άρεσε στον Φλωράκη γιατί επρόκειτο για ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό όνομα της εποχής.

Ο πατέρας του Λεβέντη ήταν επίσης κομμουνιστής και κομματικό στέλεχος. Είχε πάθει παράλυση στο πόδι και τύφλωση από τα βασανιστήρια. Άρα, όπως καταλαβαίνεις, ο Φλωράκης ένιωθε καλύτερα με παίκτες που «κουβαλούσαν» τέτοια βιώματα, τους ένωναν περισσότερα πράγματα, υπήρχε η λογική της συντροφικότητας».

-Τότε, υπήρξε και η υπόθεση με τους Έλληνες παίκτες που προέρχονταν από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (σ.σ. οι γονείς τους είχαν καταφύγει σε αυτές λόγω των αριστερών πεποιθήσεών τους).
«Ο Φλωράκης γνώριζε πολλούς από τους γονείς των παιδιών που προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση, τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία… Είχαν πολεμήσει μαζί στον Εμφύλιο και το 1949, όταν ηττήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός, βρήκαν καταφύγιο στις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες.

Από το 1949 μέχρι το 1952 με 1955, περίπου 100.000 άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σε αυτές τις χώρες και εκεί έκαναν οικογένειες, εκεί γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν παίκτες, όπως ο Νίκος Γιούτσος, ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ο Νίκος Καραμανλής, ο Θωμάς Λαφτσής, ο Γιώργος Ζήνδρος, ο Γιάννης Ματζουράκης και πολλοί άλλοι.

Ενθουσιαζόταν όταν εμείς παίρναμε τέτοιες θέσεις, αποσκοπώντας στον ελεύθερο επαναπατρισμό των προσφύγων, μεταξύ των οποίων και πάρα πολλά παιδιά ποδοσφαιριστών που αγωνίζονταν στην Α’ και τη Β’ Εθνική».


-Πώς το πετύχατε αυτό;

«Ο Φλωράκης ως αρχηγός κόμματος προωθούσε το αίτημα στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία υποστήριζε ότι δεν είναι ώριμο ακόμα να επιστρέψουν οι πολιτικοί πρόσφυγες υπό τον φόβο ότι αν θα πάνε στα χωριά τους, θα πλακωθούν ξανά με τους δεξιούς.

Η κυβέρνηση καθυστερούσε τον νόμο για τον επαναπατρισμό, ο οποίος γινόταν επιλεκτικά για ένα διάστημα. Έλεγαν ας πούμε «αυτός ας έρθει δεν προκαλεί αντιθέσεις, αυτός όχι θα προκαλέσει». Και πήγαινε σιγά-σιγά. Η θέση του ΚΚΕ, όμως, ήταν άμεσος και ελεύθερος επαναπατρισμός για όλους.

Όπως καταλαβαίνεις, του άρεσε που το συγκεκριμένο αίτημα υποστηριζόταν και από τους ποδοσφαιριστές. Γενικώς, κάθε κόμμα όταν βρίσκει απήχηση των θέσεων του από τον λαό, ενισχύει τη δύναμή του και την επιρροή του.

Επίσης του άρεσε και χαιρόταν με το γεγονός ότι πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές υπέγραψαν για τη μείωση των εξοπλισμών που γινόταν μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ.

Μάλιστα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το 1979 νομίζω, είχαμε στείλει επιστολή στον τότε Αμερικανό πρόεδρο, τον Ρόναλντ Ρίγκαν για να μην προχωρήσει στην κατασκευή μιας βόμβας νετρονίου, η οποία έπεφτε και κατέστρεφε τα πάντα».

-Ο Χαρίλαος Φλωράκης, λοιπόν, άρχισε να βλέπει με καλό μάτι το ποδόσφαιρο και τους παίκτες.
«Ναι. Επειδή ήταν και ανοιχτόμυαλος, όπως είπαμε, άρχισε σιγά-σιγά να μιλά με καλά λόγια στο κόμμα του για το ποδόσφαιρο. Τον συναντούσαμε στο γραφείο του για να του καταθέσουμε προτάσεις και αιτήματα.

Τότε, τα θέματα για το ποδόσφαιρο συζητούνταν στη Βουλή, λόγω του γεγονότος ότι ο εκάστοτε υπουργός Αθλητισμού νομοθετούσε μέχρι και την ημερομηνία που θα γίνουν οι μεταγραφές.

Δεν ήταν όπως στην πορεία που εξελίχθηκε και έφτασε η Ομοσπονδία του να ενισχυθεί στην πορεία και να κατακτήσει το λεγόμενο αυτοδιοίκητο. Δηλαδή, παράγοντες του αθλήματος, πάντα σύμφωνα με τις ντιρεκτίβες της UEFA και της FIFA, να νομοθετούν για τα θέματα του ποδοσφαίρου.

Τότε, τα πολιτικά πρόσωπα νομοθετούσαν, δηλαδή οι υπουργοί. Αφού έφερναν τις προτάσεις τους στη Βουλή για να αποκτήσουν ισχύ νόμου, εμπλέκονταν όλα τα κόμματα.

Εμείς έπρεπε να ενημερώσουμε τον αυταρχικό υπουργό Αχιλλέα Καραμανλή, τον αδερφό του Κωνσταντίνου, ο οποίος αρνείτο να μας δεχθεί κιόλας.

Και γι’ αυτό απευθυνόμασταν στα κόμματα, τους δίναμε τις προτάσεις και τις ιδέες, γιατί αυτοί ακόμα δεν είχαν διαμορφώσει ακόμα πολιτική. Μόλις είχε νομιμοποιηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα και είχε δημιουργηθεί το ΠΑΣΟΚ, οπότε διαμόρφωναν θέσεις στη Βουλή μέσα από τις δικές μας προτάσεις και τις υποστήριζαν».

Από δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στις 2 Απριλίου του 1982

-Τελικά το ΚΚΕ έγινε πιο… φιλικό με το ποδόσφαιρο;


«Την τετραετία 1977-1981, μέχρι που βγήκε το ΠΑΣΟΚ, γίνονταν οι προεργασίες. Το 1981, λοιπόν, δέχθηκε την πρότασή μου, περί δημιουργίας αθλητικής επιτροπής στο ΚΚΕ. Υπήρχαν επιτροπές για την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό και άλλες, όμως δεν υπήρχε για τον αθλητισμό.

Είχαν προηγηθεί όλα αυτά που σου είπα, οπότε εισηγήθηκε την πρόταση στο πολιτικό γραφείο. Έλεγε τότε στους συντρόφους του «τα παιδιά κάνουν ολόκληρο αγώνα στον χώρο τους, έχουν συνδικάτα, παίρνουν πρωτοβουλίες…». Μέχρι τότε το ΚΚΕ ήταν… αντιποδοσφαιρικό. Η αθλητική επιτροπή έγινε τον Νοέμβριο του 1981.

Αργότερα, το 1986 νομίζω, υπήρξε και το εξής γεγονός στην ΑΕΛ, η οποία τότε ήταν και ομαδάρα. Όταν έφυγε ο ιδιοκτήτης Καντώνιας, ήθελε να παραδώσει τις μετοχές της ΠΑΕ στον δήμο Λαρισαίων που τότε ο δήμαρχος προερχόταν από το ΚΚΕ, ο αείμνηστος Αριστείδης Λαμπρούλης. Το θέμα τέθηκε στο τραπέζι του πολιτικού γραφείου και υπήρξαν αντιδράσεις. «Θα μπλέξουμε και με το ποδόσφαιρο; Είπαμε για αθλητική επιτροπή όχι όμως και για ομάδες», έλεγαν τότε».

Μεταξύ άλλων φαίνεται κι ο Καμάρας του ΠΑΟ

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Στο μπόι της αυταπάτης μας

Ο θρίαμβος στη βασιλεύουσα δεν ήρθε ποτέ, αλλά η ζωή συνεχίζεται κι είναι γεμάτη στόχους, μικρούς και μεγαλύτερους, κάτι να έχεις να περιμένεις σαν μαρμαρωμένος βασιλιάς, και να ελπίζεις να αλλάξει από μόνο του, μία (ακόμα) νίκη στο Γιούρογκρουπ, ένα ακόμα φως στο τούνελ της κρίσης, ένα ακόμα τέλος του μνημονίου, που είναι σαν την ιστορία και δεν τελειώνει ποτέ -όχι όσο μένουμε στην ΕΕ τουλάχιστον.

Η άλλη όψη του νομίσματος της ακινησίας, είναι οι σπασμωδικές κινήσεις χωρίς σκοπό και νόημα, χωρίς πρόγραμμα (εκτός κι αν είναι μεταβατικό), η μικροαστική ανυπομονησία, που δεν κάνει όμως πάντα ταξικές διακρίσεις και μπορεί να φωλιάζει και στις δικές μας συνειδήσεις. Εκεί πατάει και το γνωστό τροπάρι για τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, όπου τάχα τα παραπέμπουμε όλα, αντί ξέρω γω να πιάσουμε ένα μαγικό ραβδάκι και να φτιάξουμε έναν καπιταλισμό ανθρώπινο, στο μπόι της αυταπάτης μας.

Αλίμονο όμως αν λυγίσουμε το κλαδί από την ανάποδη, καθόμαστε ρίχνοντας τάπες βαρελιών και περιμένουμε τις συνθήκες να ωριμάσουν από μόνες τους, σαν ένα ουίσκι, και την επαναστατική κατάσταση που θα έρθει από μόνη της αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, τη δράση μας ή και χωρίς αυτές.

Αλίμονο, επίσης, αν βάλουμε στο ίδιο σακί με αυτά, τους ειλικρινείς προβληματισμούς για το τι πάει στραβά και πώς θα μπορούσε να πάει αλλιώς, τις αδυναμίες μας και τη δύναμη της συνήθειας και της ρουτίνας που πρέπει να σπάσει, πριν μας καταλάβει και μας καταβάλει.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, με αφορμή έναν μικρό 20χρονο από ΙΕΚ που κατέβηκε πρώτη φορά μαζί μας, παλεύοντας με τις αντιφάσεις του, τη διάθεσή του που κόχλαζε, την αυθόρμητη γοητεία που του ασκούσαν οι στρακαστρούκες και τα συγκρουσιακά υποκατάστατα, την κοινωνία του θεάματος με "όρους κινήματος": η έφοδος της Ραχήλ, οι μάσκες, οι μολότοφ, όλα σαν πυροτεχνήματα στα μάτια μιας παιδικής πολιτικής συνείδησης, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Κι ενώ συμφωνούσε, όταν του εξηγούσαμε πως είναι κακόγουστη, χιλιοπαιγμένη παράσταση, βάσει σχεδίου, για να μας χτυπήσουν με χημικά και διαλύσουν τη διαδήλωση, πως δεν αρκεί να χτυπάς τα όργανα της τάξης και να αφήνεις στο απυρόβλητο την τάξη που υπηρετούν και προστατεύουν, για να εκτονωθείς και να βαυκαλίζεσαι πως έκανες το συγκρουσιακό σου καθήκον, σα Λουδίτης, ενώ, ενώ, ενώ... ήταν σίγουρο πως το επόμενο λεπτό μετά το τέλος της συζήτησης, θα σκόνταφτε ξανά στα ίδια σημεία, στα ίδια λάθη, σα να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα από όσα είπαμε.

Θέλει αρετή και τέχνη το αυθόρμητο για να γίνει συνειδητό και να φύγει από την επιφάνεια και τους πολιτικούς αντικατοπτρισμούς, να καταλάβει πως ό,τι λάμπει δεν είναι αριστερό, ριζοσπαστικό και επαναστατικό σε τελική ανάλυση. Χρειάζονται όμως και κάποια πράγματα στην πράξη, πέρα από τη ζύμωση, τα λόγια που πετάνε και φεύγουν από το συνομιλητή σου, μόλις σταματήσεις να του μιλάς, χωρίς να τα αφομοιώνει.

Χρειάζεται καμιά νίκη για να αναθαρρήσει ο κόσμος, να κερδίσουμε τους ουδέτερους, που τείνουν να πηγαίνουν με το νικητή και γυρίζουν την πλάτη τους στο χαμένο -χωρίς να καταλαβαίνουν πως θα μοιραστούν την ήττα μας, εφόσον δε μοιράζονται τον αγώνα μας.
Χρειάζεται πότε-πότε καμιά ισοπαλία, να σταματήσουμε και να τρενάρουμε το σχεδιασμό τους, τα μέτρα που περνάνε πριν χωνέψουμε τα προηγούμενα. Αν και η ταξική πάλη μοιάζει με το μπάσκετ, που δεν μπορεί να λήξει χωρίς νικητή, δεν έχει ισοπαλία, το πολύ-πολύ παράταση και προσωρινούς συμβιβασμούς.
Χρειάζεται να ξέρει ο κόσμος πως χάσαμε, αλλά παλέψαμε μέχρις εσχάτων, σα λιοντάρια, και δεν κατεβήκαμε απλά για την τιμή των όπλων -χωρίς καν όπλα. Πως δεν παραδεχτήκαμε την ήττα και κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας.
Χρειάζεται ευελιξία, φαντασία, να μπορείς να βγαίνεις πιο δυνατός από κάθε μάχη -αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να μην εφησυχάζουμε, να μη ρουτινιάζουμε, να μη βουλιάζουμε στη συνήθεια, το φόβο και τους αρνητικούς συσχετισμούς.

Κι εδώ είναι που κάνουν τη χειρότερη ζημιά οι ντεμέκ ψαγμένοι κι ανήσυχοι, αλλά πάντα μικροαστικά ανυπόμονοι και κατά βάση απλά μικροαστοί. Που φαντασιώνονταν πχ πως σε μία από τις παλιότερες περικυκλώσεις της Βουλής εφάρμοζαν -λέει- το σχέδιο που είχε το ΕΑΜ το 43' για να ακυρώσει την επιστράτευση από τους ναζί (το έχω ακούσει με τα αυτιά μου, σε εκδήλωση ρεύματος). Ή σου κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, ως επαναστατικές αυθεντίες του πληκτρολογίου, γιατί δεν έχεις σταματήσει μια ψηφοφορία, δεν έχεις ανατρέψει τους σχεδιασμούς του ταξικού εχθρού, κτλ.

Κάνουν τη χειρότερη ζημιά, γιατί ενεργοποιούν φυσιολογικά αμυντικά αντανακλαστικά στους σφους, για την υπεράσπιση της κοινής λογικής και του αυτονόητου -όπου αναλώνεται πολύτιμος χρόνος, αντί να αξιοποιείται δημιουργικά- και δυσφημούν αυτούς που προβληματίζονται ειλικρινά και θέτουν απλά ερωτήματα. Πχ όπως ο εικοσάρης που ήρθε μαζί μας. Και μπορεί να είναι κομμάτι μπερδεμένος, αλλά θα τη βρει την άκρη...

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Δελτίο Κομινφόρμ 12

Στον απόηχο των μαζικών πανεργατικών κινητοποιήσεων ενάντια στα προκαταρκτικά του τέταρτου μνημονίου, αλλά χωρίς την παραμικρή πολιτική σύνδεση με αυτές, ο πολιτικός ροκ σταρ, Γιάνης Βαρουφάκης, παρουσίασε στο κλειστό του Σπόρτινγκ τη νέα πολιτική του κίνηση, καταφέρνοντας να μαζέψει ένα στενό κύκλο συγγενών και φίλων -που με πολιτικούς όρους λέγεται σέχτα ή αλλιώς τρεις κι ο κούκος, που δε φέρνει την άνοιξη.

Λένε πως όταν είχε έρθει ο Έντι Τζόνσον στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό κι έπαιξε πρώτο αγώνα με τον ΠΑΟ στο Κύπελλο, είχε πάθει σοκ με τις συνθήκες και πίστευε πως το Σπόρτινγκ ήταν απλά ένα βοηθητικό κλειστό κι όχι η σάλα όπου θα γινόταν ο αγώνας (με το ιστορικό χαμηλό του 42-40, κάτω κι από το 45-44 στον πέμπτο τελικό της ίδιας χρονιάς).  Τηρουμένων των αναλογιών, αν πήγαινε κανείς δικός μας την Παρασκευή στο κλειστό, μπορεί να ξεγελιόταν και να πίστευε πως ήταν απλώς μια μικρή προσυγκέντρωση. Κι ύστερα να κάνει τις συγκρίσεις με τα εισιτήρια που έκοβε ο Μίτσελ Ουίγγινς (κι ο Αβδάλας, κι ο Παπαδάτος, ο Μποσγανάς, ο Χρήστος Χριστοδούλου, ο Αγγελίδης, ο Τόνι Κόστνερ, ο Κουβανός Γκίμπερτ, μη σου πω κι η Άννυ Κωνσταντινίδου). Για να μην πιάσουμε την ΚΝΕ που το γεμίζει άνετα μόνη της -και το παρκέ, όχι μόνο τις κερκίδες.

Αλλά στα δύσκολα έρχονται οι φίλοι, όπως η ΕφΣυν κι ο συντάκτης της, να συμμαζέψουν τα αδικαιολόγητα, θυμίζοντας τις αθλητικές αναλύσεις του γαλατικού κοινού από τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες: ο αγωνιστικός χώρος ήταν πολύ βαρύς, και τα αγριογούρουνα -που είναι πολύ ευαίσθητα ζώα- είχαν φάει κάτι αηδίες, ενώ το κοινό ήταν πιο ευγενές στις μέρες του Μαθουσαλίξ...
Κατ' αντιστοιχία, την Παρασκευή η παρουσίαση ήταν αργά το βράδυ, είχε μπάσκετ ο Ολυμπιακός -που ήταν το απόγευμα πάντως- κι ήταν μακριά από το κέντρο... Χώρια που τον πολεμούν τα ΜΜΕ κι οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ -που είναι βασικά επαρχιώτες, παρά φιλελέδες- παραγνωρίζοντας την εκδοτική του επιτυχία στην Ευρώπη.

Έτσι είναι... Κατά βάθος, ο Βαρουφάκης έγινε ροκ-σταρ επειδή τον πολέμησε ανελέητα το μιντιακό σύστημα για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του απόψεις: πχ αποδοχή του μνημονιακού πυρήνα στο 70% του, και αταξικές αναφορές στην Ευρώπη-ΕΕ: εμείς δε μένουμε Ευρώπη, είμαστε η Ευρώπη που μάχεται για τη Δημοκρατία και την Αξιοπρέπεια.

Γιατί όχι όμως; Εδώ θεωρείται αριστερή σύγκρουση με το σύστημα το κακόγουστο σόου της Ραχήλ ή τα τρικάκια της ΛαΕ. Κι ένα σόου -σε αντίθεση με τις πολιτικές συγκεντρώσεις- χρειάζεται πολύ λίγα άτομα για να πιάσει. Πχ σαν τους 30 παρατρεχάμενους της Μακρή ή τις μερικές δεκάδες του Βαρουφάκη.

-Για όσους (επιμένουν να) μπερδεύουν τη σύγχρονη καπιταλιστική Ρωσία με τη Σοβιετική Ένωση, μπορούν απλώς να συγκρίνουν το λιγόψυχο -πλην πανάκριβο σαν γούνα- κουφάρι της σημερινής ΤΣΣΚΑ, με την παλιά κραταιά ομάδα του Κόκκινου Στρατού. Μισθοφόροι vs ερασιτέχνες, που όμως αγαπάνε την τέχνη τους κι αυτό που κάνουν.

Το βράδυ, ο Ολυμπιακός πάει με φόρα για το 4ο (Ευρωπαϊκό), αλλά τον πρόλαβε στη γωνία ο Τσίπρας με το τέταρτο μνημόνιο και ο Μητσοτάκης με τις γουρλίδικες και γουρολμάτικες ευχές του.


Και μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα του Λαϊκού Στρώματος.
Είναι ο Ομπράντοβιτς ένα είδος μπασκετικού Μουρίνιο; Και πρέπει άραγε να ταχθούμε με την ήττα της δικής μας αστικής τάξης, στην ελληνοτουρκική διένεξη;

-Δεν είναι μόνο η νοσταλγία των λαών της Ευρώπης για το σοσιαλισμό που γνωρίσανε. Είναι και η εκτίμησή τους για τα "καλούδια" που τους έφερε ο "ελεύθερος" ιμπεριαλιστικός κόσμος.

Ο Ρίγκαν στη γειτονικής Βουλγαρία
Αλλά κι η προκλητικότητα του τελευταίου που στήνει μνημεία της νίκης του για λαομίσητους ηγέτες, που αν δεν ήταν πρόκληση, θα ήταν απλώς ανέκδοτο. Σαν κι αυτά που διηγούνταν στις μέρες τους ο Ρίγκαν.



-Μπορεί να μην έβαλε γραβάτα, αλλά μας την φόρεσε θηλιά και συνεχίζει με κρύα αστειάκια να προκαλεί για τη μαύρη τρύπα του χρέους. Και τώρα λέει πως μπορεί να χρειαστεί να φορέσει τελικά γραβάτα... Φοβερό, τρομερό!



Μόνο που στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί και γραβάτες...

Του Γιάννη Δερμεντζόγλου
Όποιος κρίνει την προοδευτικότητα ενός πολιτικού από το ντύσιμο και την εμφάνισή του, είναι σαν να βλέπει ένα προϊόν από τη συσκευασία ή ένα αστικό κόμμα από τις προεκλογικές του διακηρύξεις ή μια σύγκρουση από τις τρακατρούκες και το τηλεοπτικό σόου τριάντα χαρούμενων -όπως τις προάλλες στο Σύνταγμα. Ή να κάνει όλα τα παραπάνω μαζί...

-Μπορείτε επίσης να διαβάσετε τη συνέντευξη του Κουτσούμπα στα "Νέα", όπου μεταξύ άλλων απαντά στην κλασική πια ερώτηση περί συνεργασίας με ΛαΕ, Ανταρσυα, κτλ, για να πει ότι έχουμε κάτι καλύτερο, την κοινωνική συμμαχία.

Προτείνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό και συνάμα ρεαλιστικό. Να τα "βρουν" μέσα στο κίνημα στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, μέσα από τα σωματεία τους, τις επιτροπές αγώνα, τους συλλόγους τους, τις συσπειρώσεις τους, ανεξάρτητα τι έχουν ψηφίσει τα προηγούμενα χρόνια, ανεξάρτητα πως νιώθουν "αριστεροί", "δεξιοί", "προοδευτικοί", εάν είναι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Να διαμορφώσουν τη δική τους συμμαχία, την κοινωνική συμμαχία, η οποία θα διαθέτει και σχέδιο, θα έχει και κατεύθυνση και πρόγραμμα δράσης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή βάση, δεν θα περιορίζεται σε τρέχοντα ζητήματα, άμεσων διεκδικήσεων, αλλά θα στρέφεται ενάντια στο σύστημα, θα ανοίξει τη συζήτηση και την πάλη για την εξουσία που πρέπει να πάρουν οι εργάτες, ο λαός, για το οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο δράσης της. Μέσα σε αυτή τη συμμαχία έχουν θέση όλοι και όλες, όχι απλά ως κάποιες συνιστώσες κορυφών, που θα ποδηγετούν το κίνημα, αλλά μέσω των μελών και των φίλων τους θα μπορούν να συζητάνε και να αγωνίζονται για τα ωραιότερα ιδανικά που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία.
Κοινωνική συμμαχία. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο; 

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Καλώς ήρθε το Μνημόνιο 4

Ο κόσμος στο χτεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο ήταν πραγματικά πολύς, πιάνοντας όλο το μήκος της Σταδίου, από την Ομόνοια, μέχρι το Σύνταγμα. Από τα πιο μαζικά απογευματινά συλλαλητήρια, που μπορώ να θυμηθώ, το τελευταίο διάστημα.

Στη Φιλελλήνων, η πορεία "έσπασε" στα δύο, το μεγαλύτερο τμήμα της έκανε ένα μικρό κύκλο για να ανέβει στην Αμαλίας, ενώ το ΜΑΣ με πολύ μαζικά μπλοκ, έπιασε το κομμάτι της Όθωνος, και αργότερα ήρθε παραπλεύρως, από την Αμαλίας, πίσω από τη γραμμή του τραμ, σα δεύτερη λωρίδα κυκλοφορίας.

Οι λοιπές δημοκρατικές-αντιμνημονιακές δυνάμεις (αριστεροχώρι κι αναρχία) είχαν μάλλον αναιμική παρουσία, όπως κάθε φορά σχεδόν μετά το δημοψήφισμα του 15'. Πολύ λίγοι, αισθητά λιγότεροι από ό,τι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Τετάρτης, με μεγάλη πυκνότητα προς την πλευρά από την οποία ερχόταν το ΠΑΜΕ, ενώ από την άλλη μεριά (προς Πανεπιστημίου, Σοφίας, κτλ) δεν υπήρχε ψυχή.
Το πιο μαζικό μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητικών συλλόγων, οι ΛΑΕτζήδες έπιασαν με τις λιγοστές τους σημαίες το κομμάτι μπροστά από την εξέδρα, για να φαίνονται καλύτερα.

Αλλά τα καλύτερα θεατρικά δρώμενα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ένα τσούρμο-θίασος με κορυφαία του χορού τη Ραχήλ Μακρή, επικεφαλής μιας τριαντάρας παρατρεχάμενών της, ντυμένων με ειδικά μπλουζάκια, με ένα ειρωνικό σύνθημα για τη φρουρά της βουλής, σκέφτηκε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της τελευταίας, με μια παρωδία εφόδου. Έδρασαν συνεπικουρικά κι οι μπάχαλοι με μια παρωδία σύγκρουσης που έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα: να πνίξουν τα ΜΑΤ με χημικά όλη την πορεία.

Ο καταμερισμός εργασίας ήταν τέλειος κι αποτελεσματικός. Η Ραχήλ το σόου εκτός βουλής, η ΛαΕ με τα τρικάκια και τη Λαεθάλασσά της εντός βουλής, και "τα παιδιά" το γκραν φινάλε με βαρελότα και τρακατρούκες στο τέλος. Η κοινωνία του θεάματος με πολιτικούς όρους (εξω)κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Το σύνθημα δόθηκε. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν Συριζαίοι, σαν που ταιριάζει σε όσους αξιώθηκαν να ψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, έριξαν στο ψαχνό χημικά, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Αλλά δεν τους κάναμε τη χάρη. Τα μπλοκ ανασυγκροτήθηκαν γρήγορα, επέστρεψαν προς την πλατεία, οι πρώτες γραμμές ήταν εφοδιασμένες και με Riopan, αν είδα καλά -κι ομολογώ πως δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Παραμείναμε στην Αμαλίας αρκετή ώρα και διαλυθήκαμε συγκροτημένα, ακούγοντας (ή μήπως μυρίζοντας;) τα μεθεόρτια, καθώς φεύγαμε. Ναι αλλά μόνοι μας φύγαμε, δε μας διώξανε...

Την ίδια στιγμή στη Βουλή...
...ο Τσίπρας έλεγε πως αν μετρούσαμε κάθε μεσοπρόθεσμο ως μνημόνιο, τώρα θα είχαμε φτάσει στο 40ό μνημόνιο. Σύμφωνοι, αλλά αυτό πώς ακριβώς δικαιώνει τη δική του θέση-στάση; Αναιρεί άραγε την εκτίμηση του Κουτσούμπα πως αυτή η βουλή είναι η μόνη που "άντεξε" να ψηφίσει και δεύτερο μνημόνιο στη θητεία της -δείχνοντας την αξία χρήσης της ΔΦΑ για το σύστημα;

...ο Μητσοτάκης είχε έτοιμη δευτερολογία -χωρίς να ασχολείται με όσα έχουν ειπωθεί ενδιάμεσα για να απαντήσει- και διάβαζε χαμογελώντας τα μέτρα (που υπερκαλύπτουν τα όποια αντίμετρα) λες και χαιρόταν -κι όντως επιχαίρει- για όσα έρχονται. Τρομερή επικοινωνιακή τακτική...

Το επίπεδο του δικομματικού καβγά σπάει κάθε ιστορικό χαμηλό, φτάνοντας σε δυσθεώρητα βάθη-γκεστάλτ (ακόμα και σε σχέση με το φτηνό κουτσαβακισμό του Σαμαρά, στο πρόσφατο παρελθόν).

Κι όσο για το επόμενο Συριζαϊκό μνημόνιο -όπου θα επικαλεστούν το Στάλιν, όπως λέει ο Παφίλης- μπορούν να διασκευάσουν τους στίχους για την Τρίτη Διεθνή: μνημόνιο τέσσερα, του Λένιν-Στάλιν... ως μαύρα κοράκια που πέφτουν στην εργατιά.

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Απεργιακό δελτίο

Τι κρατάμε από αυτό το διήμερο.

-Τον κακό τους τον καιρό, που μας τα έκανε μούσκεμα, κι είναι βέβαιο πως ακύρωσε πολλές συμμετοχές και κρατήσεις, κυρίως από χύμα κόσμο, που θα έκανε τη διαφορά χτες, αλλά ακόμα κι από το στενό πυρήνα -όσο "στενή" μπορεί να θεωρηθεί αυτή η βάση που κατεβαίνει σταθερά με το ΠΑΜΕ στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Εξάλλου το πιο δύσκολο είναι να σπάσεις το απεργιακό ρόδι, να νικήσεις το φόβο και τη μοιρολατρία κι όχι τις καιρικές συνθήκες. Αυτές δεν πτοούν τους αποφασισμένους, που έχουν γίνει σύντροφοι παντός καιρού. Από το μίνι καύσωνα της Κυριακής, στη μαραθώνια πορεία ειρήνης, στη χτεσινή απεργιακή μπόρα.

-Την αλλαγή παραστάσεων από την Ομόνοια (που ήταν κατειλημμένη από... υψηλή τέχνη) στην Κοτζιά, κατά κόσμον και για την απεργιακή περίσταση, Εθνικής Αντιστάσεως, ου μην και Ταξικής Αντιστάσεως.
Την ιδέα ενός σφου να βγάλει κάθε σωματείο τη δική του ομπρέλα -όπως με τις σημαίες- ου μην και παρασόλια για το καλοκαίρι.
Το αυτοσχέδιο σύνθημα: η νεροποντή δε θα τη σπάσει, του λαού η πάλη θα την σπάσει...
Και τη σημειολογία του καιρού, που άνοιξε σταδιακά, με την έφοδο σε καθαρό ουρανό (ανατροπές δε φοβάται) και το παλιό προεκλογικό σποτάκι του κόμματος "έρχεται θύελλα", που τη διαδέχεται μια ηλιόλουστη, νικηφόρα αλυσίδα.

Τους σφους-συναδέλφους που έσκαγαν μύτη σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αργά αλλά ορμητικά, σαν τις συνθήκες που ωριμάζουν. Κι ας μην κοκκινίζουν όσο γρήγορα θα θέλαμε...
Το χαιρετισμό του αξιωματικού εν αποστρατεία της ΕΛΑΣ -από τα σώματα ασφαλείας- και όχι του ΕΛΑΣ, όπως σκεφτήκαμε σχεδόν όλοι, προς στιγμήν, συνειρμικά.
Τον ελιγμό Γράμμος-Βίτσι, Σταδίου-Πανεπιστημίου, για να αποφύγουμε τη... ΛΑΕθάλασσα και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Και το σχόλιο ενός σφου πως αυτό το κόκκινο που έφραξε για λίγο το δρόμο στη συγκέντρωση του Μουσείου, δεν ήταν φανάρι, αλλά το ΠΑΜΕ.

Τα εθιμοτυπικά επεισόδια στην πορεία των άλλων, για να έχουν τα κανάλια υλικό να παίζουν.
Τις αστείες, προσωποκεντρικές αναρτήσεις της Ίσκρα για την πρόκληση να μην αφήσουν τον Παναγιώτη το Λαφαζάνη να μπει στη Βουλή -ως τι;- όχι για να εφοδεύσει στα κοινοβουλευτικά ανάκτορα, αλλά για... να παρκάρει το αυτοκίνητό του. Ε όχι, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Και μια εξίσου γραφική αγανακτισμένη-μεσήλικα, που τραγουδούσε μόνη της με μια ντουντούκα: όχι-όχι-όχι στα μνημόνια, θα το λέω για πάντα, αιώνια...
Σύνθεση κι εκτέλεση επιπέδου Κακοφωνίξ. Κι ό,τι πιο κοντινό έχω δει -στην πραγματική ζωή- σε εκείνο το σποτάκι με τον "Σάββας-καφέ", που είχε ξεχαστεί στην Πορτογαλία, και δεν έλεγε να γυρίσει πίσω.

Τις μουσμουλιές των Συριζαίων βουλευτών, που ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη το ρεκόρ πασοκιάς στην αίθουσα και τον πήχη της γραφικότητας.
Τα κενά αέρος στην... τριτοδιεθνιστική ανάλυση του Τσακαλώτου. Την ατάκα της Αλέκας για τις διάφορες στολές του Σύριζα, που ετοιμάζεται να βάλει κατά το φθινόπωρο αυτήν του υποστηρικτή της Οχτωβριανής Επανάστασης. Και την αγανάκτηση του Παφίλη: στο ένα μνημόνιο επικαλεστήκατε το Μαρξ, στο άλλο τον Λένιν, μην πάτε στο επόμενο, με το όνομα του Στάλιν πχ...

Την αγανάκτηση του Κασιμάτη της Καθημερινής για τα αντι-ΕΕ σκίτσα της έκθεσης Sweet Europe στο Σύνταγμα, που είναι παράσημο για τους ίδιους τους σκιτσογράφους. Και την ωμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όχι μόνο για την αξία των "περιθωριακών γελοιογράφων" όπως χαρακτηρίζει διεθνούς φήμης πενάκια, αλλά και για την ανόητη γενίκευση. Όποιος επισκεφτεί την έκθεση θα δει πως αρκετά σκίτσα έχουν από... βρετανικό χιούμορ -για να το θέσω κομψά- ως μάλλον αντιδραστική φιλο-ΕΕ οπτική.

(Την παρωδία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, να βγάζει για πολλοστή φορά την μπόχα της στον αέρα).

-Τη δεύτερη μέρα της απεργίας σε πολλούς κλάδους, τη σύγκρουση των εργαζόμενων του ΟΤΑ με τις δυνάμεις καταστολής στο υπουργείο, τις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων. Και προφανώς την κορύφωση με τα πανεργατικά συλλαλητήρια το απόγευμα. Τα λόγια είναι περιττά κι η μόνη ομπρέλα που χρειάζεσαι είναι το ΠΑΜΕ.

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Κάτι πρέπει να αλλάξει

Δεν πάει άλλο έτσι, κάτι πρέπει να αλλάξει.
Ναι αλλά αυτό δε θα γίνει μεταφυσικά, χωρίς να κουνήσουμε και το δικό μας χεράκι μαζί με την Αθηνά, αν επικαλούμαστε απλώς το όνομά της επί ματαίω.


Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν ανοίξουμε το στόμα μας, όχι για να καταπιούμε αμάσητα όσα μας σερβίρουν, αλλά για να μιλήσουμε, να αντιδράσουμε. Τίποτα δε θα γίνει αν δεν πάρει ο καθένας μας μια απόφαση να ξεσηκωθεί, να απεργήσει, να παρακινήσει τους άλλους γύρω του.
Τίποτα δε γίνεται αν μένεις θεατής, όλα ανατρέπονται αν ξεσηκωθείς...

-Και τι θα αλλάξει; ρωτάνε πολλοί. Τι βγαίνει με μία απεργία;
Καταρχάς δε θα αλλάξει τίποτα, αν απλώς αλλάξουμε πλευρό και συνεχίσουμε το μακάριο ύπνο μας, ως τάξη παραιτημένη, που δε διεκδικεί τα συμφέροντά της.
Αν αλλάξουν απλώς τα τζάκια και έρθουν νέοι παίκτες στα πράγματα.
Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αν απλώς αλλάξει ο Μανολιός και βάλει τα ρούχα του αλλιώς, ροζ και μπλε, μαζί που πλύθηκαν κι έγιναν στενός κορσές. Ροζ και γαλάζια, σ' έναν ανούσιο δικομματικό καβγά, τύπου αγοράκια-κοριτσάκια, μαύρες κότες και ιππότες, όπως έλεγε κι ο Ζάχαρης, σε ένα πολύ εύστοχο φωτομοντάζ από τη βουλή.

Ο οποίος έγραψε επίσης στο προφίλ του και το εξής.
Πράγματι,οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις είναι μπανάλ, πασέ και βίνταζ. Να τις σταματήσουμε και να κάνουμε εκείνο το άλλο, το τέτοιο το πως το λένε μωρέ, που και φρέσκο είναι και διαχρονικά έχει αποδειχτεί πιο αποτελεσματικό.
Εδώ υπάρχει κι ο βαρυ-ασήμαντος αντίλογος από μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές της οθόνης και του πληκτρολογίου πως η απεργία είναι τουφεκιά στον αέρα και δε θα πετύχει τίποτα αν δε γίνει απεργία διαρκείας. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως καμία απεργία διαρκείας δεν πρόκειται να πετύχει, αν δε συνοδευτεί από ένοπλη εξέγερση. Και μαζί με αυτό, τη σιγουριά μου πως αυτοί που τρέμουν να ρίξουν μια... "τουφεκιά στον αέρα", όπως τη λένε, θα είναι πανέτοιμοι, ψημένοι κι ώριμοι από καιρό να πάρουν το ντουφέκι τους για αυτήν την ένοπλη εξέγερση, βρε ποτέ θα φλε-ε-ε-βαρίσει.

Μα καλά εσείς δεν πρέπει να αλλάξετε τίποτα;
Ου-ου, ένα και δυο μόνο; Ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε.
Πρέπει καταρχάς να εναλλάσσουμε ευέλικτα τα μέσα.
Αλλάζουμε το μέρος της συγκέντρωσης και έχουμε απεργιακό κάλεσμα για αύριο στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, που της έχουν αλλάξει το όνομα και δεν τη λένε πια Πλατεία Κοτζιά (κι όταν πάρουμε την εξουσία, μπορούμε να τη λέμε κι εμείς "πλατεία Κοτζιά" αλλά στη μνήμη του μεγάλου κομμουνιστή συγγραφέα). Και δεν πάμε, ως συνήθως στην Ομόνοια, που είναι κατειλημμένη από αριστουργήματα και υψηλή τέχνη, που δεν είναι καταληπτή από τον κοινό λαουτζίκο...

Δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα, όπως το φοβερό σποτάκι του ΠΑΜΕ για την απεργία, που είναι βασισμένο σε επεισόδιο του Mr Bean...


Ή όπως αυτή η καλαίσθητη αφίσα του Συνδικάτου Οικοδόμων στην Πάτρα -όπου τον απεργιακό τόνο τον δίνει η ίδια η δημοτική αρχή.



Και αν τέλος πάντων θες κάτι ξύλινο -γιατί τα παραπάνω δεν είναι τέτοια, ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι- και κλισέ: γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις... Τα λέει κι ο Μιχαλάκης...

Υγ: όσο για την ενδοφασιστική βία -Γκαζέτα, δε χαρακτηρίζω να περάσει- τα βάζει πολύ καλά αυτό το κείμενο, για τα μεταξικά βρακιά και τους ακροδεξιούς... πόλους, που τα λιμπίζονται, τα λιγουρεύονται...

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Δελτίο Κομινφόρμ 11

Ας μαζέψουμε μερικές ειδήσεις της εβδομάδας για το αρχείο.

Χτες διεξήχθη η Γιουροβίζιον, γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα, με μια σειρά πανομοιότυπα τραγούδια, και νικητή έναν Πορτογάλο (Εαακίτη, όπως λέει το Λαϊκό Στρώμα) που ήθελε να φορέσει ένα μπλουζάκι με ένα σύνθημα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τον άφησαν οι γιουροβιζιονικές αρχές, γνωστές για τις ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες και τη δυσανεξία τους στα πολιτικά μηνύματα, που δεν αφορούν τον αντισταλινισμό, κι άλλες τέτοιες πανανθρώπινες ευρωπαϊκές αξίες.

Εντύπωση προκάλεσε πάντως κι ο αποκλεισμός της ρωσικής συμμετοχής, γιατί λέει η τραγουδίστριά της επισκέφτηκε "παράνομα" την Κριμαία, που η φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας τη θεωρεί δικό της έδαφος υπό ρωσική κατοχή.

Τα τελευταία χρόνια, η αγαπημένη ασχολία του κοινού της εκάστοτε διοργανώτριας ήταν να δείχνει τον ευρωπαϊκό του πολιτισμό, αποδοκιμάζοντας τη ρώσικη συμμετοχή. Τώρα τους απέκλεισαν εξ αρχής για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Κι επειδή τους τραγουδιστές δεν μπορούν να τους βγάλουν ντοπέ, όπως τους αθλητές πέρσι στο Ρίο, βρίσκουν άλλες μεθόδους, που παραπέμπουν σε "ψυχροπολεμικές" εποχές, κι ας μην υπάρχει πια Σοβιετική Ένωση.

Αν τυχόν, πάντως, κάποιοι μπερδεύονται και ξεγελιούνται πχ με τις εικόνες από την πολυπληθή, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στη Μόσχα, έρχονται κάποιες ειδήσεις, όπως αυτή με τις συλλήψεις μελών του ΚΕΚΡ-ΕΚΚ, για να τους χαλάσει έναν ωραίο συλλογισμό και να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας.

Όσο για το θεσμό-διαγωνισμό, μπορείτε να διαβάσετε εδώ ένα χορταστικό αφιέρωμα του μονίμως αχόρταστου Λαϊκού Στρώματος, σε δύο μέρη. Κι όχι, να μην περιμένετε τρίτο, επειδή νίκησε ο Εαακίτης...

-Σε άλλα νέα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ζήτησε να αλλάξει η μέρα της απεργίας, επειδή συνέπιπτε με τις φοιτητικές εκλογές, που είχαν οριστεί για τις 17. Κι η ΔΑΠ ξέρει να ορίζει τις προτεραιότητές της και να καταλαβαίνει τι είναι πραγματικά σημαντικό. Σε επόμενο επεισόδιο, μπορεί να ζητήσει την αναβολή της διεξαγωγής της επανάστασης, επειδή είχε προγραμματίσει τις ίδιες μέρες μια εκδρομή στη Μύκονο -όπου μπορεί να μείνουν πολιτικοί εξόριστοι, μετά την επικράτησή μας.

Την ίδια στιγμή, η ΠΑΣΠ της Πάτρας (όχι πως έχουν βασικές διαφορές μεταξύ τους από πόλη σε πόλη, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του: της Πάτρας, κοντά στο "ηρωικό Καλέντζι") καταγγέλλει την Πανσπουδαστική για την παρακάτω φοβερή προεκλογική αφίσα της και την αδιαφάνεια στο δήμο, με την κόκκινη δημοτική αρχή και τα "δικά μας παιδιά" που μπήκαν από το παράθυρο. Να γελάνε και τα τσιμέντα που διόρισε ο Ανδρέας...


Κι η έμπνευση των συντρόφων συνεχίζεται, πηγαίνοντας από το καλό στο καλύτερο, καλώντας τους φοιτητές να μαυρίσουν τον παλιό κακό δικομματισμό (ΔΑΠΑΣΠ) για... καθαρά αγωνιστικούς λόγους.


Αλλά τι τα θες, οι Κνίτες δεν έχουν χιούμορ, αφού.

Όσο για τις φοιτητικές εκλογές, τελικά αναβλήθηκαν αυτές για μια βδομάδα, κι όπως ανακοινώνει η νεολαία της ΛαΕ -δηλ βασικά Αραν κι Αρας, που γεφύρωσαν το ιστορικό (;) χάσμα- θα κατεβούν σε αυτές κανονικά ως ΕΑΑΚ -για όσους τυχόν διατηρούσαν αμφιβολίες- αφού ατσάλωσαν την ενότητα με ξύλα (μεταξύ τους) κι αγώνες.
Πώς δενότανε το σχήμα...

Κρατήστε στα υπόψη και μια πρόσφατη δημοσκόπηση, που δείχνει την Ανταρσυα κοντά στο 2%, πάνω από ΛαΕ και Πλεύση, σε ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο, με τη ΛαΕ στη μέση, και το στόχο του 3% ως διακύβευμα κι επίδικο μαζί. Αλλά δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία...

Στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος, αξίζει μια αναφορά και στο πρωτοσέλιδο του Δρόμου της Αριστεράς, με ένα άρθρο του Τζ. Πέτρας που λέει "ομόφωνα στον Τσίπρα το βραβείο του προδότη της χρονιάς". Και σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι βραβείο αξίζει σε αυτούς που πίστευαν τον Τσίπρα για δικό τους και προδόθηκαν από την πορεία του...

-Μία από τις ειδήσεις των ημερών είναι κι η συνέντευξη του ΓΓ στη Lifo, που συνήθως κυκλοφορεί με περιεχόμενο επιπέδου Σώτης, αλλά αυτή τη βδομάδα είχε ένα διαφορετικό τεύχος, με συνέντευξη Θεοδωράκη κι αναφορά στη Φρίντα Κάλο (όπου ευτυχώς είχε τα γνωστά αντισταλινικά στερεότυπα και μας έφερε στα ίσια μας).

Η συνέντευξη σχολιάστηκε για χίλιους δυο άλλους λόγους, εκτός από το περιεχόμενό της. Αξίζει να σταθεί κανείς με προσοχή στις απαντήσεις του Κουτσούμπα για το άνοιγμα της Κούβας στις αγορές, το μισθό που παίρνει, το... "κλειστό καταστατικό" του κόμματος, και το σύμφωνο συμβίωσης (ή την επιφύλαξη του κόμματος για το δικαίωμα της υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια)

-Στο τζημερικό μέτωπο, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι πάθαιναν ΣΚΑΪ, ήρθε το (τρισάθλιο κατά τα άλλα) δίδυμο Λυριτζή-Οικονόμου να κάνει την έκπληξη και να κόψει το επικοινωνιακό σόου του "πολιτικού μάνατζερ" στον αέρα, για να τον βάλει στη θέση του, όπως κανείς άλλος μέχρι τώρα. Και αν δεν το πιστεύετε, υπάρχει το βίντεο (κι η περιγραφή εδώ) όπου ομολογώ πως περίμενα να 'ρθει μια ανατροπή, ο Πρετεντέρης έστω, μια κωλοτούμπα, ένα χάπι εντ όπου θα τα βρούνε στο κοινό μέτωπο της λογικής... Αλλά τελικά όχι.
Τα ύστερα του κόσμου (της εκμετάλλευσης).

Μας έφερε όμως στα ίσια το συγκρότημα Αλαφούζου, με τον αρθρογράφο του Πάσχο, που πάσχει από ανίατο αντικομμουνισμό, και δεν τάσσεται μεν υπέρ του Τζήμερου, αλλά δεν μπορεί να πιστέψει κιόλας αυτούς που λένε ψέματα για το Καλίν -όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Εννοεί προφανώς το γνωστό αστικό μύθο για το Κατίν, αλλά μπορεί να τον επηρεάζει το (γεωστρατηγικής σημασίας) Καλίνινγκραντ της Ρωσίας (που όλως παραδόξως δεν έχει αλλάξει όνομα) ή ακόμα κι η Καλίνκα.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε εδώ τον αξιοσημείωτο συντονισμό φασιστοειδών και Τζήμερου, που σχολιάζει ο χτεσινός Ρίζος.

-Στο ΚΚΛΙ, εν τω μεταξύ, η διάσπαση είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, και το ρήγμα βαθαίνει με νέα επεισόδια. Κι αν τα δύο τμήματα που διεκδικούν τον τίτλο, τα έντυπα και τα χρήματα του κόμματος θυμίζουν κάπως την κατάσταση που επικρατούσε μετά τη διάσπαση του 68' με το λεγόμενο "εσ." σε εμάς, η κρίση αγκαλιάζει και τη νεολαία, με σκηνικά που παραπέμπουν συνειρμικά στην κρίση της ΚΝΕ το 89'.

Η πιο συνεπής πτέρυγα φαίνεται να έχει την πλειοψηφία στις τάξεις της νεολαίας κι εμπόδισε την απόπειρα σύγκλησης ολομέλειας της νεολαίας στα γραφεία της Μαδρίτης από την άλλη πτέρυγα, που έχει βγάλει μάλιστα κι αφίσα καταγγελίας κατά της φράξιας, όπως την ονομάζει, σε ανακοίνωσή της όπου την κατηγορεί για μαφιόζικες μεθόδους...

Υγ: για τον τραγικό εκτροχιασμό του τρένου έξω από τη Θεσσαλονίκη, μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο στην Κατιούσα

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Άσε με να σε χτυπάω, Τζήμερο

Σημειώσεις με αφορμή τα χτεσινά.

Οτιδήποτε αξίζει να ειπωθεί για την περίπτωση του φιλελε-φασίστα διαφημιστή, Τζήμερου, ως περσόνας και ψυχολογικού προφίλ, το έχει γράψει ο Μώμος σε ένα θαυμάσιο κείμενο, από το οποίο δε θα πείραζα ούτε μία λέξη εκτός ίσως από το "ντροπαλός" στον τίτλο. Εξάλλου το "Τζήμερος" έχει καταλήξει να είναι η χειρότερη βρισιά, πιο βαρύ από κάθε άλλο χαρακτηρισμό.

Το βασικό που αξίζει να κρατήσει κανείς, είναι η αντίφαση ανάμεσα στη φιλελέ αντίληψη περί αριστείας και το χάσμα της με την πραγματικότητα. Ο Τζήμερος είναι ένα άτομο που δεν κατάφερε καν να τελειώσει τη σχολή του και να πάρει πτυχίο, ενώ ως πολιτευτής έχει μείνει σε ρηχά νερά, αλλά εκφράζει τους ομοίους του, πιστεύοντας πως για τις αποτυχίες του φταίνε κάποιοι άλλοι και βασικά το σύστημα. Αλλά με αυτό δεν εννοεί τον καπιταλισμό που δε δίνει ίσες ευκαιρίες, αλλά πχ τις κομματικές νεολαίες στο πανεπιστήμιο (που δεν τον άφησαν να αποφοιτήσει), την αναξιοκρατία που δεν επέτρεψε να επιβραβευτεί η ποιότητά του, κοκ.

Η αντίληψη περί αριστείας δεν περιέχει μόνο το κομμάτι του κοινωνικού δαρβινισμού, των πλούσιων κι ισχυρών που ζουν το δικό τους σαξές στόρι, αντίθετα με τους υπόλοιπους που γαντζώνονται πάνω τους και τους κρατάνε πίσω, καθώς κατρακυλάνε στον κοινωνικό Καιάδα. Και προφανώς δε βρίσκει απήχηση μόνο στους "άριστους" και "πετυχημένους", αλλά κυρίως στις παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες που περιφέρουν το μεγαλείο τους αδικαίωτο, σαν την πάλη των τάξεων, που δεν τους απασχολεί βέβαια, γιατί δεν είναι ένα με την πλέμπα.

Κατά τα άλλα, όποιος θέλει να δει τι σημαίνει η θεωρία των δύο άκρων στην πράξη, δεν έχει παρά να εξετάσει την τακτική πολλών ΜΜΕ και ειδικότερα του Χατζηνικολάου (παλιού ρουφ στο κουρμπέτι) στο δελτίο ειδήσεων που παρουσιάζει. Η ουσία της θεωρίας αυτής δεν είναι οι ίσες αποστάσεις -είναι λάθος να το πιστεύουμε αυτό. Αυτές χρησιμεύουν μόνο, για να εξιλεωθεί το φασιστικό άκρο και να νομιμοποιηθεί, ώστε να βγει στον αφρό.

Ο Χατζηνίκος παριστάνει τον αντικειμενικό κι ουδέτερο που ψάχνει στοιχεία και αποδείξεις για την αλήθεια, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες και προκαταλήψεις. Στην πράξη ωστόσο διακόπτει την Μπαλού, όταν χαρακτηρίζει πολιτικά τον Τζήμερο "φασιστοειδές" -δε δέχεται χαρακτηρισμούς, λέει- αλλά είχε αφήσει πριν το φασιστοειδές (Γκαζέτα να περάσει, δε βρίζω) ανενόχλητο να λέει ό,τι θέλει για φασίστες, τραμπούκους, κτλ. Ίσες αποστάσεις σημαίνει πως δεν είναι σωστό να λέμε τους φασίστες, φασίστες, τους κομμουνιστές όμως μπορείς να τους λες ό,τι θες, έχοντας το ακαταλόγιστο.

Στο ίδιο μήκος κύματος, η Τσαπανίδου ζήτησε το πρωί από την Μπαλού να καταδικάσει -όχι την επίθεση που δέχτηκε, αλλά- τη βίαια απομάκρυνση του Τζήμερου από την αίθουσα. Καταδικάζουμε τις ίσες αποστάσεις, από όπου κι αν προέρχονται. Αλλά την ίδια στιγμή, ο Τζήμερος έχει το ελεύθερο να μιλάει για φασιστικό κόμμα, τραμπούκους, κοκ.

Μπορεί επίσης να δει κανείς στην πράξη τα όρια της αντίληψης των φιλελεύθερων για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και τις αφίσες. Η ανοχή του συστήματος σταματά εκεί που αρχίζει η αμφισβήτησή του. Κι η ελευθερία στους χώρους δουλειάς σταματά εκεί που ξεκινά η απεργία.

Ίσως για κάποιους αυτό να περνάει στα ψιλά, μες στην αναμπουπούλα, αλλά ο Τζήμερος δεν έσκισε ένα τυχαίο υλικό του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ, που είναι κόκκινο πανί για οποιονδήποτε φασίστα ή φιλελέ ταύρο του Μάνου. Έσκισε αφίσες που καλούσαν στην απεργία στις 17 Μάη κι αποτελούν κόκκινο πανί για το σύστημα και τα τσιράκια του -ακόμα κι αυτά με δημοκρατικό μανδύα.

Δοκιμάζονται επίσης στην πράξη, η στοιχειώδης επαφή της προπαγάνδας των φιλελέδων με την πραγματικότητα, που εφόσον δε συμφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Ως διαφημιστής μάλιστα, ο Τζήμερος ξέρει πώς να τη φέρει στα μέτρα του και να τη διαστρεβλώσει. Μπαίνει πχ ένα βίντεο με την αντίδραση -όπου τον πετάνε έξω από την αίθουσα όλοι μαζί, κι όχι ένα μπουλούκι του ΚΚΕ, όπως καταγγέλλει), αποσιωπώντας τη δική του δράση (να πάλι ο Μάνος) που την προκάλεσε.
Αυτός, σου λέει, πάντα κατεβάζει αφίσες, γιατί λερώνουν το δημόσιο χώρο -λες και είναι ο δικός του ιδιωτικός χώρος, για να το κρίνει. Οι άλλοι λοιπόν έπρεπε να τον εμποδίσουν; Ε όχι. Απαγορεύεται να απαγορεύεις -εκτός κι αν πρόκειται για αφίσες κι απεργίες.

Είναι αξιοσημείωτο, τέλος, το δίπολο "θύτης-θύμα" που χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και σε διάφορα επίπεδα ο Τζήμερος. Αφενός θέλει να εμφανίσει τον εαυτό το ως θύμα των "σταλινικών τραμπούκων" και των συνοδοιπόρων τους, για να κερδίσει τη συμπάθεια των ουδέτερων. Αφετέρου ξέρει πως δεν πρέπει να φανεί αδύναμος -που είναι το χειρότερο ελάττωμα για τη φυλή των Αρίων και των Αρίστων- αλλά ως δύναμη κρούσης και αιχμή του δόρατος κατά των κομμουνιστών, των απεργιών και κάθε λαϊκής, συλλογικής κινητοποίησης. Κι αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα που θέλει να περάσει με τη θρασύδειλη μαγκιά του και τα κωμικά του σχόλια -πχ, όταν θέλω να σπρώξω κάποιον, μπορώ να σπρώξω οποιονδήποτε.

Πόσο μάλλον γυναίκες, στις οποίες δείχνουν αδυναμία αλλά και τη "δύναμή" τους όλα τα φασιστοειδή, λες κι έχουν άμιλλα, αφού νιώθουν πως μόνο εκεί τους παίρνει να το κάνουν και πως θα κερδίσουν το θαυμασμό κι άλλων θρασύδειλων φασιστών του είδους τους.

Το πιο ανησυχητικό πάντως δεν είναι τόσο ο Τζήμερος αυτός καθαυτός, αλλά η χαζοχαρούμενη, σεξιστική (ή οτιδήποτε άλλο) αποδοχή της στάσης του από διάφορους κρυπτοφασίστες, που τώρα εκδηλώνονται. Κι είναι εντυπωσιακό πως μπορούν να πιστέψουν τα πάντα για το Στάλιν, τα σκυλιά του Κιμ, τους πυροβολισμούς στη Βενεζουέλα, κοκ, απλά και μόνο επειδή τα άκουσαν κάπου, αλλά για τον Τζήμερο χρειάζονται βίντεο, αποδείξεις κι ονόματα, πριν ψελλίσουν μια τυπική καταδίκη.

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Ζούμε για την Κυριακή

Ένα κείμενο που έπρεπε να έχει βγει από τη Δευτέρα, αλλά -κάλλιο αργά, παρά ποτέ- βρήκε το δρόμο του για το μπλοκ.

Το θέμα μας είναι η κυριακάτικη αργία, αλλά πρέπει να το πιάσεις σφαιρικά. Γιατί αν δεις στενά αυτό καθαυτό το πρόβλημα, ως συνέπεια, χάνεις την αιτία και τον υπεύθυνο κι αναρωτιέσαι τι έχουν τα έρμα τα ζωντανά (στο πειθήνιο, εκλογικό κοπάδι) και ψοφάνε. Αν δεις μόνο την Κυριακή, ως διάλειμμα στη μιζέρια της εργάσιμης εβδομάδας, η εξαίρεση θα προσαρμοστεί στον κανόνα της άχρωμης καθημερινότητας και θα τον επιβεβαιώνει.

Ζούμε για μια Κυριακή, βάλτε μας όλους φυλακή...
έλεγε ένα οπαδικό σύνθημα (αλληλεγγύης σε συλληφθέντες οπαδούς, όχι απαραίτητα "ομοϊδεάτες" τους). Αλλά αν η ζωή μας κυλάει γύρω από μια μπάλα, θα την κλοτσήσουν και θα την ψάχνουμε στην εξέδρα, πάντα από τη θέση του θεατή. Αν δε διεκδικήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας -κι όχι απλά ένα κυριακάτικο διάλειμμα από αυτήν- θα έχουμε ζωή με δόσεις, στα όρια της επιβίωσης. Αν αφιερώνουμε την Κυριακή στο Δημιουργό κι εναποθέτουμε σε αυτόν την ελπίδα να αλλάξει κάτι, χωρίς να τα αλλάξουμε εμείς, θα κυριεύουν τον κόσμο αυτοί που έχουν για Κύριό τους το χρήμα κι εκμεταλλεύονται τους Δημιουργούς του πλούτου.
Απλώς τα μαγαζιά θα ανοίγουν στις 11, αφού τελειώσει η κυριακάτικη λειτουργία, σαν αυτή που πετύχαμε στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι, όπου έβγαιναν οι πιστοί από το εκκλησάκι και συμπλήρωναν το αντίδωρο στο χέρι με μια ανακοίνωση -ου μην και με κυριακάτικο Ρίζο, οι πιο τολμηροί.

Το δικό μας αντίδωρο
Αντίδωρο, όπως λέμε αντίμετρο. Σαν της κυβέρνησης, που ανακοίνωσε την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ανήμερα Πρωτομαγιά -που τη θέσπισε ως αργία αντί απεργίας.
Μπορεί βέβαια να έχουμε κι εδώ κάποια αντισταθμιστικά αντίμετρα. Πχ, ναι μεν καταργούμε την Κυριακή, αλλά η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο. Αν και έτσι που έρχονται τα πράγματα μάλλον το Σάββατο θα γίνει η νέα Πέμπτη, αν έχεις πρωινό ξύπνημα την επομένη. Κι αν κάποιος πιστεύει πως όλα αυτά δεν τον αφορούν, πως θα σταματήσουν εδώ, στο εμπόριο, σε κάποιες Κυριακές και μερικές τουριστικές περιοχές, ας ετοιμάσει από τώρα τα ρούχα της δουλειάς του για την Κυριακή, αν έχει (στολή εργασίας, δουλειά γενικώς ή και Κυριακές, που παίζει να την καταργήσουν ως μέρα).

-Μα γιατί δαιμονοποιείτε το κέρδος;
Μα το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί: γιατί να το έχουμε ως ιερή αγελάδα; Τι καρπώθηκε στην πραγματικότητα ο εργαζόμενος λαός από την ανάπτυξη -στα χρόνια των "παχιών αγελάδων"- για να την περιμένει τώρα; Ή μιας και μιλάμε για τουριστικές περιοχές: τι μας πρόσφερε το τουριστικό αναπτυξιακό μοντέλο -σε έναν τομέα που έχει και κέρδη και ανάπτυξη; Ψίχουλα σε συνθήκες γαλέρας για τους υπαλλήλους και μηδενικές έως ελάχιστες διακοπές για την πλειοψηφία του κόσμου.
Κι άντε να αποδείξεις μετά -μες στην ομίχλη των στερεότυπων και της κυρίαρχης προπαγάνδας- πως δεν είσαι (ούτε ελέφαντας ούτε) τζίτζικας που καλοπερνά, αλλά μυρμήγκι που σκοτώνεται στη δουλειά χειμώνα-καλοκαίρι.


Η Κυριακή σε κάποιους βόρειους λαούς ονομάζεται μέρα του ήλιου (Sunday, Sontag) αν και τον βλέπουν ελάχιστες φορές το μήνα. Ενώ παραδόξως, στη Νότια Ευρώπη, που τον βλέπουμε αρκετά συχνά (μέσο όρο μέρα-παραμέρα στην χειρότερη), το όνομα της ημέρας είναι αφιερωμένο στον Κύριο (Κυριακή, Domenica, domingo).

Κι εμείς έχουμε και το τραγούδι του Τσιτσάνη "συννεφιασμένη Κυριακή", σαν τα συννεφάκια που μαζεύτηκαν τις προάλλες στον αττικό ουρανό και μας δρόσιζαν. Και σαν αυτά που συγκεντρώθηκαν κι έφεραν την αντιλαϊκή θύελλα των τελευταίων ετών, που δε χρειάζεται να είσαι μετεωρολόγος για να την προβλέψεις, απλά μαρξιστής.

Αλλά αυτά τα μηνύματα είναι πανανθρώπινα -πλην ταξικά- και κατανοητά σε όλες τις γλώσσες και τους τουρίστες κάθε εθνικότητας. We don't want to work on Sundays, no queremos trabajar los domingos, jamais en dimanche, wir wollen nicht arbeiten am Sontag. Ποτέ την Κυριακή. Κι επίσης, which side are you on boys (ε πιο απλό δε γίνεται) και Working Class Hero από τα μεγάφωνα (is something to be), για να σπάει ο Θεοδωράκης.


Και τι σας φταίνε όσοι μαζεύτηκαν φιλήσυχα να απολαύσουν κυριακάτικα τον πρωινό καφέ τους και τον ανοιξιάτικο ήλιο; Δε φταίνε, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως τα πάντα είναι διαλεκτική και πως πρέπει να ξεβολευτούν, για να μη χάσουν τη βολή τους, να τρέξουν και να κατέβουν στο δρόμο, γιατί αλλιώς θα χάσουν και τον καναπέ τους.
Κι αν όλα αυτά τους φαίνονται κάπως ξύλινα, να ρωτήσουν τους εργαζόμενους στα Λιντλ και το σωματείο τους -που ήταν στη συγκέντρωση- τι να κάνουν για να μην καταλήξουν με ελεύθερο χρόνο και εργατικά δικαιώματα από τα Λιντλ.

Σαν τη μωρομάνα (αυτό πάει να γίνει σήμα-κατατεθέν που μας προδίδει) που ήρθε στη συγκέντρωση και τάιζε το βρέφος της μες στον κόσμο, αντί να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για να μην κατέβει. Ή σαν τα δυο κοριτσάκια, που μαθαίνουν από τώρα να σηκώνουν ανάστημα μαζί με τη γροθιά τους.
Πρώτο μάθημα ταξικής πάλης: Ποτέ την Κυριακή...


Κι η έντονη αντίθεση με τα φοβισμένα βλέμματα των υπαλλήλων μέσα από τα τζάμια, μες στα μαγαζιά της Ερμού που είχαν ανοίξει και κατέβαζαν τα ρολά, για να τους εμποδίσουν να έρθουν σε επαφή με τις συντρόφισσες που μοίραζαν ανακοινώσεις, μη τυχόν κολλήσουν ταξική συνείδηση. Κι όπως τους έβλεπες πίσω από τα κάγκελα και τα ρολά, σα φυλακισμένους, σκεφτόσουν αυθόρμητα το οπαδικό σύνθημα που λέγαμε.
Ζούμε για μια Κυριακή, βγάλτε μας όλους φυλακή.

Και το χειρότερο είναι πως στο κέντρο δεν πατούσε έτσι κι αλλιώς άνθρωπος, γιατί στο κέντρο είχε έναν ποδηλατικό γύρο, με αποκλεισμένους όλους τους βασικούς δρόμους (για να συμβολίζει τη ζωή-ποδήλατο). Συνεπώς, πολλά μαγαζιά άνοιξαν για να σπάσουν την έννοια της αργίας, και όχι γιατί είχαν κάποια ελπίδα να κάνουν τζίρο. Όπως κάποιες άλλες επιχειρήσεις παρέμειναν κλειστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο -υπολογίζουν δηλ πως δεν τους συμφέρει- κι όχι γιατί έχουν κάποιο πονόψυχο αφεντικό.


Η συνέχεια θα δοθεί στους δρόμους -πιθανότατα όχι τους ίδιους, αν εννοούμε την Ερμού, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.- με κορύφωση την απεργία στις 17 του μήνα.
Η φωτό κάτω, που δείχνει την προοπτική -η έφοδος στον ουρανό- είναι από τη σημερινή συμβολική κατάληψη του ΠΑΜΕ στο Υπουργείο Οικονομικών.